Μοναχική Εξορία - Χριστούγεννα 2017

Έλα, έλα Εμμανουήλ,

να ελευθερώσεις τον αιχμάλωτο Ισραήλ

όπου θρηνεί στην εξορία

περιμένοντας τον Υιό του Θεού.

Ένας υπέροχος χριστουγεννιάτικος μεσαιωνικός ύμνος, που εκφράζει την ανθρώπινη πραγματικότητα. Μια προσευχή γεμάτη αγωνία ελευθερίας. Μια κραυγή αναφοράς της ανθρώπινης ζωής στον Δημιουργό της ζωής, στην οποία "μπαίνει" κι Αυτός γενόμενος άνθρωπος.

Μπορεί τα Χριστούγεννα για πολλούς να έχουν απομείνει μια άδεια γιορτή, αφού οι άνθρωποι έχουμε απομακρύνει τον Χριστό και δεν θέλουμε να Τον αφήσουμε να είναι το κέντρο ούτε των Χριστουγέννων. Όμως όλα αυτά είναι επιπολαιότητες της εποχής μας ή μάλλον δικές μας, που τελικά χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Ο Χριστός, όπως λένε οι πατέρες, «ἅπαξ γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται». Η γέννησή Του δηλαδή είναι ένα διαρκές παρόν. Η σταύρωσή Του είναι ένα διαρκές παρόν. Η ανάστασή Του, ένα διαρκές παρόν. Η ανάληψή Του, ένα διαρκές παρόν.

Σ΄ αυτό το διαρκές παρόν του Χριστού, κάθε άνθρωπος θα βρεθεί αντιμέτωπος και μερικές φορές αντίπαλος. Καθένας μας αιχμάλωτος στην μοναχική του εξορία, μακριά από τη χαρά της παρουσίας του Χριστού, θα θρηνεί και θα παρακαλεί, συνειδητά ή και ανεπίγνωστα, για μια συνάντηση με το παρόν του Χριστού, ζητώντας αλλαγή στα δεδομένα των υπαρξιακών του συνθηκών.

Όταν έχουμε ένα δύσκολο παιδί, έφηβο ή και μεγαλύτερο. Όταν οι μέρες μας φορτίζονται από την ατμόσφαιρα ενός ετοιμοθάνατου συντρόφου ζωής. Όταν μια κρίση κατάθλιψης συνθλίβει τη ζωή μας σαν σε μυλόπετρες. Όταν μια εξοντωτική ασθένεια μας κρατάει "δαγκωμένους" στις ανελέητες αρπάγες της. Όταν ο γάμος μας διαλύεται, πετώντας μας σε μια αίσθηση κενού. Όταν τα οικονομικά μας καταβαραθρώνονται και γεμίζουμε άγχος επιβίωσης. Όταν κάποιο άλλο κατακλυσμικό γεγονός μάς παρασύρει. Όταν...Όταν...Όταν...! Τότε κι εμείς θρηνούμε σαν τον Ισραήλ στην μοναξιά της εξορίας μας, και ζητάμε από τον Υιό του Θεού να εμφανιστεί στη ζωή μας. Άραγε τότε, όταν επικαλούμαστε τον Χριστό, είναι κραυγή απελπισίας ή κραυγή ελπίδας; Ό,τι κι αν είναι, είναι προσπάθεια συνάντησης με το διαρκές παρόν του Χριστού.

Adventus ονομάζουν οι χριστιανοί της Δύσεως την περίοδο την προ των Χριστουγέννων. Adventus σημαίνει ερχομός. Ερχομός, δηλαδή, του Χριστού στην μοναχική εξορία του καθενός μας. Ο Χριστός με την σάρκωσή του έρχεται ανάμεσά μας, και ανοίγει την δυνατότητα καθημερινού ερχομού Του στις ανθρώπινες καρδιές. Η μοναχική εξορία αποκτάει σύντροφο ελευθερίας από τα εσωτερικά δεινά. Εμμανουήλ σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας... αν του το επιτρέψουμε. Ο Χριστός σαρκώθηκε και ήρθε στη γη αυτοπροαίρετα, αν θα έρθει όμως και στην καρδιά μας, αυτό είναι "μυστήριο" που πρέπει να το εξηγήσουμε κι εμείς στον εαυτό μας.

Γιατί προτιμάμε άραγε μια άδεια γιορτή με φολκλόρ και αμπαλάζ ατμόσφαιρας χριστουγεννιάτικης και όχι τον ίδιο τον Χριστό; Γιατί προτιμάμε να μένουμε στη μοναχική μας εξορία και όχι να αφεθούμε «στα θεραπευτικά χέρια της παρουσίας Του»; Επειδή ζούμε στην αυταπάτη ότι είμαστε πλαστουργοί της τύχης μας και λυτρωτές του εαυτού μας. Επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση μιας "παντοδυναμίας" που γεννάται από τυχόν περιουσιακά δεδομένα επαρκή και πλεοναστικά, αλλά καμιά φορά και από την αυταρέσκεια της κοινωνικής μας εντιμότητας, ή κάποτε ακόμα και από την ευσέβειά μας.

Αυτή η αίσθηση της αυτάρκειας, απ΄ όπου κι αν πηγάζει, αποτελεί εμπόδιο καθοριστικό που αποτρέπει το ενδεχόμενο να έρθει ο Χριστός στη ζωή μας. Αν μάλιστα, μαζί με την αυτάρκεια αυτή, προκύψουν και κάποιες αμφιβολίες μέσα μας (βάσιμες και αβάσιμες), γίνεται ορατός ο κίνδυνος ν’ αποκλειστούμε τελικά στην μοναχική μας εξορία.

Για άλλους πάλι μπορεί να λειτουργεί ως εμπόδιο και το γεγονός ότι όσα έχουν ακούσει στη ζωή τους για τον Θεό δεν τους λένε απολύτως τίποτα και δεν μπορούν να ξεκινήσουν το παραμικρό μαζί Του, ούτε θέλουν να ξέρουν κάτι γι΄ Αυτόν. Σ΄ αυτό το τελευταίο, εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μάλλον μεγάλο μερίδιο ευθύνης...

«Κύριε,

είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα

ίσκιους, σκοτεινές παραβολές,

-πώς να Σε βρω;

Όμως είναι στιγμές που Σ΄ αναγνωρίζω:

Μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου, Σε προδίνει».

 (Τάσος Λειβαδίτης: Συνομιλίες)

Εδώ ο ποιητής, σε τόνο εξομολογητικό και κάπως έμμεσα, μας λέει ότι τα Χριστούγεννα είναι «...μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά...». Ο Χριστός με τον ερχομό Του έφερε πράγματι πλησμονή ζωής. Έφερε αφθονία αρετών. Έφερε θεραπεία σε όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω. Όμως τα έφερε...Δεν τα επέβαλε. Ο ερχομός Του είναι πρόταση και δυνατότητα. Αν θα υλοποιηθεί και θα γίνει πραγματικότητα, αυτό εξαρτάται από εμάς.

Ο ψαλμός 29, στον στίχο 6, γράφει ότι ο άνθρωπος πολλές φορές: «το βράδυ κοιμάται μες στα δάκρυα, μα το πρωί μέσα στην αγαλλίαση ξυπνάει». Αυτή την αγαλλίαση έφερε ο Χριστός. Σ’ εμάς μένει προτεινόμενη η δυνατότητα επιλογής ή του βραδινού ή του πρωινού.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν μπροστά, πέρα απ΄ τα παροδικά φώτα των Χριστουγέννων, για να αρχίσουμε (ή να ξαναρχίσουμε) να βαδίζουμε προς την πλήρη ανατολή του αιωνίου φωτός, του Χριστού. Αμήν.

Καλά Χριστούγεννα. Καλές Γιορτές

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός Σας

π. Θεοδόσιος

ΠΗΓΗ: enoriako.info/Κατηγορία: Μενού / Εορταστικά