Γνωρίζουμε, διακηρύττουμε, ομολογούμε ότι ο καθένας από μας είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, ότι έχουμε τη θεία εικόνα ανεξάλειπτα τυπωμένη μέσα μας, ότι μπορεί να συληθεί, αλλά δεν μπορεί να εξαληφθεί. Ξέρουμε όλοι ότι, επειδή πιστέψαμε και συντηρήσαμε την πίστη που μας προσφέρθηκε τότε που ακόμη ήμασταν ανίκανοι να επιλέξουμε, επειδή πιστεύουμε στον Χριστό, επειδή βαπτισθήκαμε στο όνομά Του, στον θάνατο και στην Ανάσταση Του, επειδή πλημμυρίσαμε με το Πνεύμα το Άγιο με τον ίδιο τρόπο που ο Χριστός γέμισε με Αυτό την ανθρώπινη φύση Του, όταν βαπτίστηκε από τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη, ξέρουμε, λέω, ότι μπορούμε κι εμείς να μεταχειριστούμε τον εαυτό μας ανάλογα. Δεν το συνειδητοποιούμε επειδή εύκολα βλέπουμε, και στον εαυτό μας και στους άλλους, πόσο ατελής, πόσο παραμορφωμένη εικόνα αποτελούμε, σαν  να βλέπουμε ο ένας τον άλλον σε παραμορφωτικό κάτοπτρο. Γνωρίζετε  τον στίχο του Ευαγγελίου: «εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινό, έσται’ εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται».  Αυτό ακριβώς  ισχύει. Το βλέμμα μας είναι σαν εκείνους τους παράξενους κυρτούς καθρέφτες που δίνουν μιαν εντελώς παραμορφωμένη, γελοία ή τρομακτική εικόνα του ανθρώπου που στέκεται μπροστά τους. Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε στον εαυτό μας και στους άλλους την Εικόνα.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να τη βλέπουμε και στον εαυτό μας, διότι  αν δεν μπορούμε μέσα στο λυκόφως, μέσα από το σκοτάδι, μέσα από την παραμόρφωση, μέσα από την αμαρτωλότητα,  μέσα από την ευθραυστότητα, μέσα από όλα τα στραβά που μπορεί να έχουμε, αν δεν μπορούμε, λέω, να δούμε βαθύτερα και να ανιχνεύσουμε στον εαυτό μας την Εικόνα, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τη δούμε στους άλλους, διότι η αδιαφάνεια είναι πυκνότερη, έχουμε δύο αδιαφάνειες να διαπεράσουμε, και τη δική μας και του άλλου.

Anthony Bloom, «ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ  Ή ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ ΤΟΎΤΟΥ;» εκδ. πορφύρα