Η ζωή μας αρχίζει με τη γέννησή μας, με το Βάπτισμά μας, η ζωή μας αρχίζει ως υιότητα εξ υιοθεσίας  και σιγά-σιγά αυτό σβήνει, λιώνει μέχρι που δεν μένει πια υιοθεσία, αλλά μόνον υιότητα. . .  Χρησιμοποιώ τη λέξη «υιότητα», επειδή δεν διαθέτουμε άλλη, αλλά ισχύει και για τις θυγατέρες – είναι η σχέση μεταξύ ημών και του Θεού που μας κάνει αληθινά παιδιά Του, όχι πια εξ υιοθεσίας (παρότι αρχίζει με την υιοθεσία), αλλά εν τέλει ολοκληρώνεται.

Μέσα στην Εκκλησία έχουμε τον Χριστό, στο πρόσωπο του Οποίου βλέπουμε τι είναι ο άνθρωπος.  Αλλά έχουμε και τους εαυτούς μας και, όπως είπα στην αρχή, εν δυνάμει είμαστε καθ’ ομοίωσιν του Χριστού, όχι όμως κατά τρόπο ολοκληρωμένο’ μας έχουν δοθεί όλα – σ’ εμάς μένει όχι μόνο  να δεχθούμε, αλλά να κάνουμε αυτά που μας δόθηκαν να καρποφορήσουν, ώστε να φθάσουμε στο μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, για το οποίο μιλά ο Παύλος: να φθάσουμε στο μέτρο της γεμάτης Θεότητα ανθρωπότητάς Του.

Η Εκκλησία, όταν τη θεωρούμε εν Χριστώ, είναι ταυτοχρόνως αυτά τα δύο πράγματα: το τέλειο Σώμα όσον αφορά Εκείνον, το ατελές σώμα όσον αφορά εμάς.  Ατελές, όμως, δεν σημαίνει στατικά «ξένο». Είναι ατελές επειδή δεν έχει φθάσει ακόμη στην τελειότητα, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, δεν έχει φθάσει  στη μεγαλοσύνη του, αλλά πάντως κινείται προς τα εκεί. Και εδώ ταιριάζει, νομίζω, ο λόγος του οσίου Εφραίμ του Σύρου, ο οποίος λέει ότι η Εκκλησία δεν είναι σύναξη ήδη αγίων ανθρώπων, αλλά πλήθος μετανοούντων  αμαρτωλών, όχι με την έννοια ότι «θρηνούν τις αμαρτίες τους», αλλά ότι αποκόπτονται από κάθε πειρασμό, από το κακό, από την α-θεία, από κάθε εγωκεντρικότητα, από κάθε απόρριψη του άλλου και στρέφουν το πρόσωπό τους προς τον Θεό και κινούνται προς αυτόν. Και πάλι εδώ ταιριάζει η ρήση του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ ότι η μόνη διαφορά, μεταξύ ενός αμαρτωλού που χάνεται και σε έναν αμαρτωλό που βρίσκει  τη σωτηρία είναι μόνον η αποφασιστικότητά του να συνεχίζει να προσπαθεί. Όχι η επιτυχία, αλλά ο αγώνας’   στο χέρι μας είναι.

Anthony Bloom,’ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ή ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;»  Εκδόσεις πορφύρα.