Μάρτιος 2013
Αγαπητοί ενορίτες
Ξαναρχίσαμε την περίοδο προετοιμασίας για το Πάσχα,
που ονομάζουμε Σαρακοστή από τον αριθμό των ημερών και Μεγάλη από τον
μεγαλύτερο κόπο που υπονοεί.
Αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα και τελειώνει το Σάββατο
του Λαζάρου. Η Κυριακή των Βαΐων, που ακολουθεί, θεωρείται ανεξάρτητη Δεσποτική
(του Δεσπότου Χριστού δηλαδή) εορτή και εξ αυτού έχει κατάλυση ψαριού. Η Μεγάλη
Εβδομάδα έχει την δική της νηστεία για τα εορταζόμενα κάθε ημέρα πρόσωπα και
για τα περιστατικά της ζωής και πορείας του Χριστού προς τον Σταυρό.
Σ᾿ αυτό το διάστημα η
Εκκλησία του Χριστού (δηλαδή εμείς οι χριστιανοί) νηστεύει. Δηλαδή απέχει από
τροφές με πρωτεΐνες και λιπίδια, που κρατούν το σώμα σε ένταση κάθε μορφής.
Χρησιμοποιεί τροφές με λιγότερες πρωτεΐνες και χωρίς λιπίδια, προκειμένου ο
κάθε χριστιανός να έχει ευκολότερο έλεγχο των σωματικών και, κατ᾿ επέκταση, των ψυχικών λειτουργιών του, αφού πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα με αλληλεπίδραση των δύο του στοιχείων, του ψυχικού και του σωματικού.
Από την αρχή της ιστορικής της ύπαρξης, η Εκκλησία
έτσι πορευόταν. Στην εποχή μας την στάση της την επιβεβαιώνουν και τα πορίσματα
της ψυχανάλυσης και της ψυχιατρικής όσον αφορά: Τι σημαίνει κατανάλωση; Πώς
λειτουργεί μέσα μου; Τι είναι η χρήση της ύλης για την αυτοεπιβεβαίωσή μου;
Καταναλώνω άρα υπάρχω! Όλα είναι δικά μου! Θα τσακίσω όποιον γίνεται εμπόδιο
στην ικανοποίησή μου… κλπ… κλπ…
Η Εκκλησία γνωρίζοντας ουσιαστικά το τι είναι ο
άνθρωπος και το ότι έχουμεένα εαυτό και με αυτόν αντιμετωπίζουμε
και στεκόμαστε απέναντι σε όλα, από τον Θεό μέχρι τους αδελφούς μας και τα
πράγματα, όρισε την νηστεία ως τρόπο και φάρμακο θεραπείας από τον εαυτουλισμό στον
οποίο ατυχώς είμαστε βυθισμένοι. Την νηστεία δεν την έχει απαίτηση και ανάγκη ο
Χριστός. Δεν την χρειάζεται για να μας αγαπά, σαν καλά παιδιά. Εμείς
χρειαζόμαστε την νηστεία για να αγαπάμε και Αυτόν και τους αδελφούς μας. Αν δεν
μάθουμε να λέμε όχι στον εαυτό μας, δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε και να
δείξουμε αγάπη σε άλλον εκτός του εαυτού μας, όποιος και αν είναι αυτός ο
άλλος. Η αγάπη του αίματος και η αγάπη από δεσμεύσεις συγγενικές, είναι τόσο
εύθραυστες ώστε το παράδειγμα της Μήδειας και η παροιμία για το βαθειά βγαλμένο
μάτι από τον αδελφό, κάνει άχρηστη κάθε επεξήγηση.
Δόξα τῷ Θεῷ, καμμία μητέρα δεν θα γίνει Μήδεια και με τους συγγενείς
έχουμε καλές σχέσεις, όμως το ζητούμενο είναι μια αγάπη, που
"φαίνεται" στην ατμόσφαιρα της σχέσης πρώτα και στην συνέχεια στον
τρόπο αντιμετώπισης τυχόν πειρασμού (αρρώστια-κατάκοιτος). Φυσικά ένα τόσο
δύσκολο μάθημα όπως η Σταυρική αγάπη του Χριστού, δεν είναι υπόθεση μιας
προσπάθειας "ἅπαξ", αλλά στάση ζωής. Γι᾿ αυτό σ᾿ όλη την διάρκεια του χρόνου κάθε Τετάρτη και Παρασκευή (μέρες της προδοσίας και της Σταυρώσεως του Χριστού, όχι κάποιες τυχαίες της εβδομάδας) οι Χριστιανοί νηστεύουν μαζί με την Εκκλησία τους, κάνοντας το άθλημα της
αυτοπαραίτησης από απαιτήσεις, χάριν της αγάπης του Χριστού, ο Οποίος αγαπώντας
μας σταυρώθηκε, ώστε να μάθουμε να αγαπάμε. Πρώτα Εκείνον και μετά τους δικούς
Του. Πρώτα τον Χριστό και μετά τους αδελφούς. Φυσικά έχοντας ένα εαυτό, η αγάπη
όταν υπάρξει θα "λειτουργεί" αυτονόητα προς όλους.
Είναι βαθειά ριζωμένος ο εγωιστικός εαυτουλισμός μέσα
μας και χρειάζεται κόπο συνδυασμένο ώστε, κάποτε, με την βοήθεια του Χριστού να
μπορέσουμε να "ανασάνουμε" από αυτήν… την γλυκειά αυταπάτη.
Η αποχή από τις αρτύσιμες τροφές και το λάδι πρέπει να
συνδυαστεί ως θεμελιακή βάση καλής διάθεσης και φιλανθρωπίας και όχι ως
αυτοκαταξίωση σε μια άθλια κακοποίηση και… μεταποίηση του φαρμάκου της νηστείας
σε φαρμάκι δηλητηριώδους εγωιστικής αυτοκατοχύρωσης. Σε φαρισαϊκή…
αυτεπιβεβαίωση… "δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, όπως και αυτός εδώ ο
τελώνης"!
Σε όλους τους δρόμους υπάρχουν κίνδυνοι κατολίσθησης
και φίδια που ελλοχεύουν στα μονοπάτια. Η σύνεση του οδοιπόρου είναι να έχει
ανοιχτά μάτια (του έσω ανθρώπου με την εξομολόγηση) και να αγαπά τον ευθύ δρόμο
του Χριστού και όχι τα "σκολιά και διεστραμμένα" μονοπάτια του
εχθρού.
Όλη αυτή η περίοδος, αδελφοί μου, μας ανοίγεται ως
δυνατότητα ανανέωσης βαθύτερης συνειδητοποίησης και άσκησης του κόπου
ελευθερίας (με την νηστεία και την προσευχή, που δεν είναι θρησκευτικά
καθήκοντα, αλλά εκφράσεις αγάπης) από τον εαυτό μας, για να συναντήσουμε τον
Χριστό και τους αδελφούς μας. Κάθε Τετάρτη η ολοήμερη προσδοκία της μετάληψης
του Σώματος του Χριστού στην βραδινή Προηγιασμένη. Κάθε Παρασκευή η χαρά των
Χαιρετισμών της Παναγίας Μητέρας μας. Κάθε Κυριακή η συνάντηση με τον
Αναστημένο Χριστό στο τραπέζι, που Αυτός παραθέτει στα παιδιά Του.
Σε μας μένει η ειλικρινής ανταπόκριση και η εκζήτηση
της συγχώρεσης και της αγάπης Του. Εκείνος δεν κουράζεται να περιμένει να
συγχωρεί και να αγαπά. Εμείς, πολλές φορές κουρασμένοι, αγανακτούμε από τον
εαυτό μας και απομακρυνόμαστε.
Τώρα είναι "καιρός εὐπρόσδεκτος καί ἡμέρα σωτηρίας". Ας αφήσουμε τα ἐργα του σκότους (τον εγωιστικό
αυτοεγκλεισμό μας δηλαδή) και ας ενδυθούμε τα "όπλα" τους φωτός (τον
τρόπο σκέψεως και ζωής του Χριστού δηλαδή) όπως υποσχεθήκαμε στο Βάπτισμά μας.
Καλή Σαρακοστή. Εύχομαι δυναμική και ειλικρινή πορεία
αγάπης.
Με
αγάπη και ευχές
ο
εφημέριός σας,
π. Θεοδόσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου