Οι άνθρωποι της εποχής μας, που έχουν απομακρυνθεί από τον Χριστιανισμό, δηλώνουν ευχαρίστως ότι η χριστιανική Εκκλησία πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους τελείους, αγίους, και τον κατηγορούν γιατί φιλοξενεί στους κόλπους της τόσους αμαρτωλούς, ψυχές ατελείς, ψευδο-χριστιανούς. Είναι το συνηθισμένο επιχείρημα εναντίον του χριστιανισμού. Αλλά έτσι παραγνωρίζεται η φύση της Εκκλησίας, παραβλέπεται η ουσία της. Η Εκκλησία υπάρχει πρώτα απ’ όλα για τούς αμαρτωλούς, τους ατελείς, τους πεπλανημένους. Κατεβαίνει στον κόσμο και ενεργεί σε περιβάλλοντα που κατακλύζονται από την αμαρτία. Η Εκκλησία είναι μεν ουράνια και αιώνια από την φύση της, αλλά ενεργεί στον κόσμο και στον χρόνο .Δεν παραμένει κάπου στα ουράνια, μακριά από τον αμαρτωλό κόσμο, τον κυριευμένο από τα δεινά του. Οφείλει πρώτα απ’ όλα, να βοηθήσει αυτό τον κόσμο, να τον σώσει, να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή, να τον ανεβάσει μέχρι τους ουρανούς. Η ουσία του χριστιανισμού έγκειται στην ένωση της αιωνιότητας και του χρόνου, του ουρανού και της  γης, του θείου και του ανθρωπίνου, και όχι στον διαχωρισμό τους. Το ανθρώπινο, το πεπερασμένο, δεν πρέπει να αποδοκιμαστεί και να απορριθφεί, αλλά να φωτισθεί και να μεταμορφωθεί.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ, «Για την αξία του χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει μια όμορφη κοινωνία ανθρώπων μέσα στα πλαίσια του κτιστού και του θνητού. Η Εκκλησία θέλει να δώσει  ζωή. Είναι δύο τελείως διαφορετικά  πράγματα.

Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ  ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, Εκδόσεις  Δόμος