…Ο Χριστιανισμός προσανατολίζει τη  ζωή μας προς τα εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη αντίσταση.  Η ζωή του χριστιανού είναι μια σταύρωση του ίδιου του εαυτού του...

…Συχνά δεν γνωρίζουμε τίποτα, δεν υποψιαζόμαστε καν την ύπαρξη πνευματικής ζωής σε άτομα που συναντούμε, πόσο μάλλον και να καταγράψουμε τις εσωτερικές αυτές καταστάσεις, ακόμη  και αν πρόκειται για στενά συγγενικά μας πρόσωπα.  Στην εξωτερική ζωή, την ορατή απ’ όλους, εύκολα διαπιστώνουμε την ενέργεια των παθών.  Αλλά εκείνα που βρίσκονται πίσω από αυτά; Οι αγώνες του πνεύματος, τα φτερουγίσματα προς τον Θεό, οι μαρτυρικές προσπάθειες για τη βίωση της αληθείας του Χριστού, όλα αυτά δεν τα ξέρουμε και δεν θέλουμε να τα ξέρουμε. Έχει λεχθεί ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τον πλησίον μας, αλλά εμείς τον κρίνουμε μονίμως και μάλιστα από τις εξωτερικές πράξεις του και από την έκφραση του προσώπου του, χωρίς να εμβαθύνουμε στην εσωτερική του ζωή…

…Η Εκκλησία του Χριστού δεν επιδιώκει να οργανώσει την εξωτερική πλευρά της ζωής, να νικήσει με τη βία το κακό. Αλλά περιμένει τα πάντα από μια ριζική εσωτερική και πνευματική αναγέννηση, αποτέλεσμα συνεργασίας της ανθρώπινης ελευθερίας  και της χάριτος του Θεού…

…Οι σοσιαλιστές-υλιστές υπόσχονται να πραγματοποιήσουν χωρίς Θεό και χωρίς Χριστό εκείνο το οποίο δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο ίδιος ο Χριστός, δηλαδή την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, να εγκαταστήσουν γενικώς τη Βασιλεία του Θεού στον κόσμο (και οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση; Η επί  γης Βασιλεία του Θεού)…

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ» Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ