Η ψυχή του ανθρώπου είναι φιλεπίστροφη. Έχει τη δυνατή της επιστροφής διάθεση. Η σύλληψη αυτής της τάσης έγινε την τραγική στιγμή της φυγής από την παραδίσεια της αγάπης κατάσταση. Όλα τα κύτταρα, πνευματικά και σωματικά, κοινώνησαν την πικρή γεύση του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Έτσι πόθησαν να γευτούν και πάλι με τη λαβίδα της επιστροφής τη Θεία Κοινωνία, τον επαναπατρισμό  στον παράδεισο, στον προδομένο και εγκαταλελειμμένο Θεό.  Δρόμος επιστροφής, το παρελθόν.  Ένα μακρύ  σχοινί με κόμπους σφιχτοδεμένους από τα δάκτυλα του εγωισμού. Πτώσεις οδυνηρές, αστοχίες πνευματικές, αμαρτίες αθεράπευτες. Η παρουσία τους, απουσία αγάπης, εξορία χάριτος. Όχημα στο δρόμο της επιστροφής, η μετάνοια. Εκείνη αγκαλιάζει τον Θεό πριν  ακόμη τον πλησιάσει η ψυχή. Εκείνη που διακριτικά ρίχνει τον πόθο, τη λαχτάρα για το Θεό και στη διάθεση και στην επιθυμία του ανθρώπου. Εκείνη που ταπεινά σκύβει, να λύσει τους κόμπους και να ελευθερώσει ότι από  την ψυχή αιχμαλωτίστηκε.  Προορισμός της μετανοημένης επιστροφής, η παιδικότητα. Η επίγεια βάση εκτόξευσης της ύπαρξης στην ουράνια πατρίδα. Ο λόγος του Κυρίου, σφραγίδα γνησιότητας και αληθείας.  «Αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών’ όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Μτθ.18,4-5). Στον λόγο αυτό του Κυρίου, θα μπορούσες να απορήσεις  και να εκφραστείς, όπως ο Νικόδημος, ο κρυφός μαθητής.

        Δηλαδή θα πρέπει να βρεθώ πάλι στη κοιλιά της μητέρας μου και να ξαναγεννηθώ; Όχι βέβαια. Δεν σώζει η παιδική ηλικία. Ο Κύριος δε ζητά την ανευθυνότητα της παιδικής ηλικίας. Δεν αναφέρεται στη απειρία της ή στην απουσία γνώσης. Ο Χριστός μιλά για την καθαρότητα που ξεχειλίζει  μέσα από τα αθώα βλέμματα, τις απλές σκέψεις, τις ελεύθερες από τις αγκυλώσεις του συμφέροντος κινήσεις. Ο Κύριος μιλά για κατάσταση πνευματική και όχι για περίοδο χρονική της ζωής του ανθρώπου. Ζητά αυτήν την κατάσταση μέσα στην οποία αναπαύεται ι ο Θεός. Την κατάσταση που και εσύ μέσα στην ατμόσφαιρά της αναπνέεις τη χαρά και τη χάρη, μέσα στο κλίμα της αγγίζεις την ειρήνη. Η καθαρότητα της ζωής, η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως του παιδιού στον πατέρα, η άδολη αγάπη, η ταπεινή υπακοή οδηγούν στην εμπειρία της ουράνιας του Θεού Βασιλείας στην επίγεια του ανθρώπου πορεία.

       Ένας είναι ο δρόμος της επιστροφής, η μετάνοια. Δύσκολος, στενός και ανηφορικός. Σηκώνεις όλη σου τη ζωή, το σταυρό σου δηλαδή. Μετακομίζεις. Πολλά από τα υπάρχοντα σου, πάθη, κακίες, εμπάθειες, πρέπει να τα πετάξεις για να …πετάξεις.  Η μικρότητά τους δεν χωρά στην απεραντοσύνη της παιδικότητας. Πρέπει να αφήσεις, να διώξεις, να λύσεις, να δέσεις, να δεχθείς, να αρνηθείς, να ταπεινωθείς για να πορευθείς. Η πόρτα του παιδικού τρόπου είναι χαμηλή. Θα χρειαστεί να σκύψεις, όπως ο λειτουργός μπροστά στην Αγία Τράπεζα.

π. Σπυρίδων Βασιλάκος, ‘Το παραμύθι σου άνοιξε…» εκδ.  Αρχονταρίκι