Υπήρχε ο θάνατος μέσα στον αρχέγονο άνθρωπο; Εάν ο θάνατος είναι γενικώς οντολογικής κατηγορίας, ασφαλώς και δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να υπήρχε. Αν ο θάνατος είναι επιστροφή του ανθρώπου στο μηδέν, αφού από το μηδέν ξεκινάει, πάλι ο θάνατος δεν υπάρχει, αφού αυτό το δεύτερο θα ήταν μια φυσική κίνηση. Αν όμως ο θάνατος αναφέρεται στον τρόπο υπάρξεως του ανθρώπου, τότε αυτός     ο θάνατος έρχεται. Δεν υπάρχει απ’ αρχής. Προκύπτει. Ο  θάνατος είναι η απουσία της ζωής. Αν ζωή είναι ο Θεός, η σχέση με τον Θεό, τότε θάνατος είναι η απουσία του Θεού.  …Πάντως μπορώ να πω (έτσι πολύ απλουστευτικά) ότι ο άνθρωπος δημιουργείται ούτε θνητός ούτε αθάνατος. Η θνητότητα ή η αθανασία είναι αποτέλεσμα του αυτεξουσίου.

Αυτόν τον άνθρωπο που δημιούργησε ο Θεός τον έθεσε στο μέσον του παραδείσου, του κήπου –όποιος κι αν είναι αυτός ο παράδεισος- αφού τον τίμησε με το αυτεξούσιο. (Υπογραμμίζω: άλλο το αυτεξούσιο και άλλο η ελευθερία. Το αυτεξούσιο είναι η δυνατότητα να πεις ναι ή όχι στην ελευθερία.) Τον τίμησε λοιπόν με το αυτεξούσιο, ώστε το αγαθό να ανήκει σε εκείνον που θα το επιλέξει και όχι τόσο σ’ αυτόν που θα το προσφέρει προς επιλογή.

Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, εκδόσεις Δόμος