Αυτή είναι κόλαση, η άρνηση της αγάπης. Η αναταπόδοση  μίσους στην αγάπη.  Πικρία στη θέα μιας αθώας χαράς.  Το να περιβάλλεσαι από  αγάπη και να έχεις στην καρδιά σου μίσος.  Αυτή είναι η κατάσταση  στην οποία ζουν αιώνια όλοι οι καταδικασμένοι.  Όλοι τους είναι προσκαλεσμένοι στη χαρούμενη   γιορτή.  Όλοι τους ζουν στη Βασιλεία του Θεού, στην Καινή Γη και στους Καινούς Ουρανούς.  Κανένας δεν τους διώχνει.  Ακόμα και αν ήθελαν να απομακρυνθούν δε θα μπορούσαν να δραπετεύσουν από τη Νέα Κτίση του Θεού, ούτε να κρυφτούν  από την τρυφερή αγάπη της πανταχού παρουσίας του Θεού.  Η μόνη τους εναλλακτική λύση ίσως θα ήταν ν’ απομακρυνθούν από τους αδελφούς τους και ν’ αναζητήσουν μια πικρή μοναξιά, αλλά δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το Θεό και την αγάπη Του.  Κι αυτό που είναι το πιο τρομερό είναι ότι σ ’αυτή την αιώνια ζωή, σ’ αυτή τη Νέα Κτίση, ο Θεός είναι το παν για τα πλάσματα Του. Όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης,»σ’ αυτή τη ζωή τα πράγματα με τα οποία έχουμε σχέση είναι πολυάριθμα.’ Για παράδειγμα: χρόνος, αέρας, τόπος, τροφή και νερό, ενδυμασία, ηλιακό φως, τεχνητό   φως και άλλες ανάγκες της ζωής, κανένα από τα οποία, όσα και νάναι,  δεν είναι Θεός.  Η ευλογημένη εκείνη κατάσταση στην οποία ελπίζουμε δεν έχει ανάγκη κανένα από αυτά τα πράγματα, αλλά ο Θεός θα είναι όλα και αντί για όλα σε μας, μοιράζοντας τον εαυτό Του κατ’ αναλογία σε κάθε ανάγκη της ύπαρξης.  Είναι επίσης σαφές από την Αγία Γραφή ότι ο Θεός, σ’ αυτούς που το αξίζουν, γίνεται τόπος και οικία και ένδυμα και τροφή και πιοτό και φως και πλούτος και βασιλεία και οτιδήποτε περνάει από τη σκέψη που μπορεί να κάνει τη ζωή μας χαρούμενη». (1)

        Στη νέα αιώνια ζωή ο Θεός θα είναι το παν για τα πλάσματά Του, όχι μόνο στους καλούς, όχι μόνο σ’ αυτούς που τον αγαπούν αλλά και σε κείνους που τον μισούν. Πώς όμως, εκείνοι που τον μισούν, θα υποφέρουν  να δέχονται τα πάντα από  τα χέρια Εκείνου που απεχθάνονται; Ώ, τι αιώνιο βάσανο είναι αυτό, τι αιώνια φωτιά, τι τρυγμός των οδόντων!

        «Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι» στην αιώνια εσωτερική φωτιά του μίσους,  (2)  είπε ο Κύριος, γιατί διψούσα για την αγάπη σας και δε μου τη  δώσατε, πεινούσα για την ευτυχία σας και δεν μου την προσφέρατε, φυλακίστηκα στην ανθρώπινη φύση μου και δε με επισκεφθήκατε στην Εκκλησία μου.  Είστε ελεύθεροι να πάτε όπου επιθυμεί η κακή σας προαίρεση, μακριά από  μένα, στο βασανιστικό μίσος της καρδιάς σας, που είναι ξένο στη δική μου καρδιά, που αγαπάει και δε γνωρίζει μίσος κανένα.  Πορεύεσθε ελεύθερα από  την αγάπη, στην αιώνια κόλαση του μίσους, άγνωστη και ξένη σε μένα και σε κείνους που είναι μαζί μου ,προετοιμασμένη από  την ελευθερία για το διάβολο, από  την ημέρα που δημιούργησα τα ελεύθερα, λογικά πλάσματά μου. Αλλά οπουδήποτε και αν πάτε, στο σκοτάδι των γεμάτων μίσος καρδιών σας, η αγάπη μου θα σας ακολουθεί σαν  πύρινος ποταμός, γιατί ότι και αν έχει εκλέξει ην καρδιά σας, είστε και θα συνεχίσετε αιώνια να είστε παιδιά μου.

(1)   «Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ  θεμέλιος.  Παν όπερ  αν θέλης εγώ.  Μηδενός εν χρεία καταστής.  Εγώ δουλεύσω.  Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.  Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ.  Πάντα εγώ.  Μόνον οικείως έχε προς εμέ.  Εγώ  πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε.  Άνω υπέρ σου εντυχάνω τω πατρί.  Κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του πατρός Πάντα μοι συ αδελφός και συγκληρονόνος  και φίλος και μέλος. Τί πλέον θέλεις;» Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. Εις το κατά Ματθαίον Ομιλία ΟΣΤ’ Ε’.

(2)   Το τέλος του κόσμου δε σημαίνει την καταστροφή του αλλά τη μεταμόρφωσή  του.  Όλα θα μεταμορφωθούν αμέσως, εν ριπή οφθαλμού… και ο Κύριος θα εμφανιστεί «εν δόξη» επί νεφελών.  Οι σάλπιγγες θα ηχήσουν δυνατά.  Θα ηχήσουν στην ψυχή και τη συνείδηση!  Όλα θα γίνουν σαφή στην ανθρώπινη συνείδηση.  Μιλώντας για τη Δευτέρα Παρουσία, ο προφήτης Δανιήλ αφηγείται πώς ο Παλαιός των Ημερών, ο Κριτής, κάθεται στο θρόνο του και μπροστά Του είναι ένας πύρινος ποταμός (Δαν. Ζ 9-10).  Η φωτιά είναι στοιχείο καθαρισμού, εξαγνισμού, καίει τις αμαρτίες.  Αλοίμονο στον άνθρωπο που η αμαρτία έχει γίνει μέρος  της φύσης του, η φωτιά θα κάψει τον ίδιο τον άνθρωπο.  Η φωτιά αυτή θα ανάψει μέσα στον άνθρωπο. Βλέποντας το Σταυρό μερικοί θα αγάλλονται, άλλοι όμως θα πέφτουν σε σύγχυση, τρόμο και απελπισία.  Έτσι οι άνθρωποι θα χωριστούν αμέσως.  Η ίδια η κατάστασή της ψυχής του ανθρώπου τον τοποθετεί στη μια πλευρά ή στην άλλη, δεξιά ή αριστερά. 

Όσο περισσότερο συνειδητά και επίμονα ένας άνθρωπος αγωνίζεται για το Θεό στη ζωή του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά του όταν ακούει: «Δεύτε οι ευλογημένοι».  Και αντίστροφα: τα ίδια λόγια θα καλέσουν τη φωτιά του τρόμου και των βασάνων σε εκείνους που δεν τον ήθελαν, σ’ εκείνους που τον απόφευγαν και τον πολεμούσαν ή τον βλασφημούσαν στη διάρκεια της ζωής τους.

Η Δευτέρα Παρουσία δε γνωρίζει μαρτυρία ή γραφτό πρωτόκολλο! Όλα έχουν καταγραφεί στις ψυχές των ανθρώπων και αυτές οι καταγραφές, αυτά τα βιβλία, ανοίγονται στην Κρίση.  Όλα γίνονται φανερά σε όλους και τ στον καθένα.

Και μερικοί θα ευφραίνονται, ενώ άλλοι θα βασανίζονται.

Όταν «βίβλοι ανοίγωνται» θα γίνει φανερό ότι οι ρίζες κάθε κακίας βρίσκονται στην ψυχή του ανθρώπου.  Εδώ είναι ένας μέθυσος ή ένας ασελγής. Μερικοί νομίζουν ότι όταν νεκρώθηκε το σώμα νεκρώθηκε και η αμαρτία.  Όχι! Μέσα στην ψυχή                          υπήρχε μια κλίση προς την αμαρτία, η οποία φαινόταν γλυκιά στην ψυχή και αν η ψυχή δεν έχει μετανοήσει για την αμαρτία και δεν έχει ελευθερωθεί απ’ αυτήν  θα έρθει στη Δευτέρα Παρουσία με την ίδια επιθυμία για την αμαρτία.  Ποτέ δε θα ικανοποιήσει την επιθυμία αυτή και σ’ αυτή την ψυχή θα επιβληθεί το βάσανο του μίσους.  Θα κατηγορεί όλους και όλα στη βασανιστική της κατάσταση, θα μισεί όλους και όλα.  «Εκεί εστιν ο βρυγμός των οδόντων» μιας ανίσχυρης κακίας και μιας άσβεστης δίψας μίσους.

Μια «πύρινη γέεννα»… έτσι είναι η εσωτερική φωτιά.  «Εδώ εστι ο βρυγμός και τρυγμός των «οδόντων».  Αυτή είναι η κατάσταση της κόλασης»  Αρχιεπισκόπου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, “The Last Judgment” (Δευτέρα Παρουσία), περιοδικό “Orthodox World” (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1966) τ.177-178.

Καλόμοιρος Αλέξανδρος,”The river of fire” «Ο Πύρινος Ποταμός» εκδ. ΖΕΦΥΡΟΣ