Δημήτρης
Καραγιάννης
Η
οικογενειακή συνάθροιση των
Χριστουγέννων. Η ταυτόχρονη συνύπαρξη διαφορετικών γενεών που καλύπτουν
όλο το ηλικιακό φάσμα αποτελεί ανατρεπτικό γεγονός για τη σύγχρονη κοινωνία που
διαμορφώνει ηλικιακά γκέτο, στα οποία εμποδίζεται να εισέλθει άτομο άλλης
ηλικίας.
Κάθε φορά, η οικογένεια σχετίζεται με τον
ίδιο τρόπο, γίνονται τα ίδια πράγματα. Οι ρόλοι επαναλαμβάνονται…
Η οικογένεια που μαζεύει όλα τα μέλη της
δεν καταναλώνει απλά το πλούσιο φαγητό,
αλλά επιβεβαιώνει τη δυνατότητα του ευχαριστιακού βιώματος. Το αυθόρμητο τραγούδι και ο πηγαίος χορός
πουν θα αναβλύσουν στα πλαίσια της
εορτής θα είναι μία άλλη εμπράγματη περιφρόνηση στα ιδεολογήματα που διακρίνουν
το ιερό από το βέβηλο, το πνευματικό από το υλικό. Είναι η αποστομωτική
απάντηση προς τη μίζερη αυτονομημένη ευχαρίστηση.
Η συνειδητή απόφαση ότι θέλουμε να
είμαστε μαζί, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες
που μπορεί να έχει η συνύπαρξή μας. Η βεβαιότητα ότι η παιδαγωγούσα
κοινότητα της οικογένειας μπορεί να υπερβαίνει τις όποιες ανεπάρκειες και
αστοχίες των μελών της. Η απόφαση ότι δικαιούμαστε τη μετοχή στην εορτή,
ανεξάρτητα από τις όποιες αντιξοότητες.
Το θαύμα τελικά λειτουργεί υπόγεια και ποτίζει την ύπαρξη ανεξάρτητα από
τις όποιες επιφυλάξεις μας.
Η ενανθρώπηση του Θεού είναι το θαύμα
που επιτρέπει ώστε ο Θεός να έρθη κοντά μου. Στην ξενιτιά μου γίνεται ξένος και με κάνει να νιώθω οικεία με τη φύση
μου. Ο ακατανόητος γίνεται οικείος.
Η χαμένη ελπίδα ζωντανεύει ξανά.
Έχω χαρά ανείπωτη ! Ο Θεός δεν στέκεται σαν απόμακρος παρατηρητής που
περιμένει τη στιγμή που θα με κρίνει, αλλά γίνεται αδύναμο μωρό -ο
Παντοδύναμος- που αναπτύσσεται με ανθρώπινους όρους. Αργότερα θα πεινάσει, θα πονέσει, θα
κουραστεί !
Χαίρομαι αφάνταστα, γιατί η ελπίδα μου
δεν είναι κούφια. Χαίρομαι σαν παιδί, χοροπηδώ από τη χαρά μου. Θέλω να χορέψω μαζί με τους αγαπημένους μου.
Θέλω να πάω στο πιο ήσυχο μέρος και να προσπαθήσω να αναλογιστώ την άφατη Αγάπη
που με νοιάζεται. Θέλω να μοιραστώ το γεγονός. Θέλω να συναντήσω τους ξένους
που έχω αφήσει μόνους.
Η χαρά μου είναι βαθιά. Μπορεί αυτόν
τον καιρό να είμαι λυπημένος από άλλα γεγονότα της βιοτής, αλλά αυτό δεν μπορεί
να γίνει εμπόδιο στη χαρά μου που δεν είναι ημερολογιακή, δεν είναι ευκαιριακή,
δεν εξαρτάται από το έθιμο, αλλά το ξεπερνά, Ο Θεός μου είναι εδώ. Δεν μ’
αφήνει. Βρίσκει τρόπους να με συναντά, ακόμη και αν εγώ τον διώχνω.
Τον γιορτάζω πατροπαράδοτα. Θα βρω και
νέους τρόπους να τον γιορτάσω! Με νέα τραγούδια. Το βράδυ. Τα μεσάνυχτα. Το
μεσημέρι. Στην Ελλάδα. Στη Μεσόγειοι. Στη χιονισμένη Δύση. Στην καλοκαιρινή Αυστραλία.
Θα εορτάσω οικουμενικά. Και αργότερα θα το γιορτάσουν τα παιδιά των παιδιών μας
και σ’ άλλους πλανήτες, σ’ άλλα άστρα, σ’ άλλους γαλαξίες, και με τρόπους που
αυτοί θα νιώθουν να τους αντιστοιχεί.
«Χριστού
Γέννα» εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου