Η κύρια και διαρκής αίσθησή μου είναι η αίσθηση της ζωής. Είναι αρκετά δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. Ίσως η πληρέστερη λέξη σ’ αυτό το αίσθημα να είναι το θαύμα, η αντίληψη πώς κάθε στιγμή, η κάθε κατάσταση είναι ένα δώρο (και όχι κάτι  το προφανές, το δεδομένο). Το καθετί είναι  πάντα νέο, το καθετί δεν είναι απλώς ζωή, αλλά συνάντηση με τη ζωή, και γι’ αυτό μια αποκάλυψη. Το γράφω  αυτό και συνειδητοποιώ  πώς αυτές δεν είναι οι σωστές λέξεις, αλλά δεν μπορώ να βρώ άλλες.  Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η ζωή ως δώρο απαιτεί την προσοχή μου, μιάν απάντηση εκ μέρους μου’ μ άλλα λόγια ότι η ζωή  είναι μια συνεχής αποδοχή ενός δώρου. Ίσως όλοι να αισθάνονται  μ αυτόν τον τρόπο, αλλά μερικές φορές εγώ δεν σκέφτομαι έτσι.  Φαίνεται πώς πολλοί άνθρωποι ίσως η πλειονότητα, να ζει  δίχως να προσέχει τη ζωή. Η ζωή είναι γι αυτούς ένα κατά κάποιο τρόπο, ουδέτερο, απρόσωπο πλαίσιο, η ουσία τους, αλλά δεν είναι ούτε συνάντηση, ούτε δώρο. Όπως όταν κοιταζόμαστε σ έναν καθρέφτη, δεν βλέπομε τον ίδιο τον καθρέφτη. Έτσι και στη ζωή, μπορούμε αρκετά εύκολα να μη βλέπομε τη ζωή.  Ή, η ζωή είναι μια διαφανής τσάντα γεμάτη από τον εαυτό μου, τη δουλειά μου, τα ενδιαφέροντά μου, τις ανησυχίες μου, κ.λπ. Και αυτή η πληρότητα δίνει ένα αίσθημα ζωής – «η ζωή αναβράζει, βρίσκεται σε πλήρη κίνηση» …

        Συνεχίζοντας τις χθεσινές σκέψεις :  μήπως η ζωή δεν οδηγεί επίσης σε μια αντίληψη πώς και ο θάνατος είναι ένα δώρο ’ μια συνάντηση, η τελευταία και αποφασιστική συνάντηση μ’ αυτό που από μόνο του κάνει τη ζωή να ζει, που καθιστά τη ζωή ένα δώρο ; «Εμοί το ζήν Χριστός , και το αποθανείν κέρδος», έλεγε ο Απόστολος Παύλος. Ναι, αν η ζωή γίνει Χριστός, όσο γίνεται Χριστός, αν Αυτός αποτελεί αυτό το δώρο, τότε όντως ο θάνατος είναι κέρδος, μια ευλογημένη, πρόσωπο προς πρόσωπο, συνάντηση μαζί Του, για την οποία διψά ο άνθρωπος.  Ο φόβος, η φρίκη του θανάτου, εστιάζεται σ’ ένα πράγμα : « όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά εγώ δεν θα βρίσκομαι εδώ ‘ ο ήλιος θα λάμπει, οι άνθρωποι θα σπεύδουν στις δουλειές τους, κι εγώ δεν θα βρίσκομαι εδώ ». Αυτό είναι το αίσθημα πού τρέφει το φόβο και τη φρίκη. Η « πίστη στην αιώνια ζωή» δεν βοηθά.  Τότε, σκέφτεται  αυτός που πεθαίνει, καλύτερα τίποτε. Και δεν τον βοηθούν, ούτε τον παρηγορούν  τα γλυκά λόγια για την « ευλογημένη κατάσταση των καθαρών πνευμάτων». Ο άνθρωπος θέλει μόνο την ευτυχία πού γνωρίζει, και πού βρίσκεται μόνο εδώ, στην εμπειρία της ζωής. Η αιωνιότητά μας βρίσκεται μόνο εδώ.  Και ο Χριστιανισμός  διαβεβαιώνει πως βρίσκεται μόνο στο Χριστό.  Ήλθε σε μας, σ’ αυτή τη ζωή, έτσι ώστε αυτή η ζωή να γίνει συνάντηση μαζί Του, η έσχατη αναμέτρηση  μαζί Του –στον θάνατο.  Ο θάνατος γίνεται κέρδος. Τότε, το «εί  αγαπάς Με …» γίνεται η προφανής συνθήκη.  Δεν μπορείς να αγαπάς τη διδασκαλία, ή τις εντολές ή τις επαγγελίες.  Μπορείς να αγαπάς μόνο αν υπάρχει μια αναμέτρηση, αν ο Χριστός γίνεται το δώρο των πάντων στη ζωή.

Alexander Schmemann, “The Journals of Father Alexander Schmemann” ,  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1973-1983 εκδ. Ακρίτας