Η ανάσταση εξάλλου της ψυχής είναι η ένωση με τη ζωή.  Διότι όπως ακριβώς το νεκρό σώμα δεν λέμε ότι ζει ούτε και είναι δυνατόν να ζει αν δεν δεχθεί μέσα του την ψυχή, η οποία το ζωοποιεί, και αν δεν ενωθεί με αυτήν αχώριστα, έτσι και η ψυχή δεν μπορεί από μόνη της να έχει ζωή, εάν δεν ενωθεί αρρήτως και ασυγχύτως με το Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή.   Η ψυχή δηλαδή, πριν από την ένωσή της με το Θεό – που συντελείται με τη βιωματική γνώση και τη μυστική όραση και αίσθηση – είναι νεκρή, παρόλο που είναι νοερά και αθάνατη.  Γιατί δεν έχει κανείς αυτή τη γνώση, εάν δεν βλέπει νοερώς, ούτε διαθέτει αυτή την όραση, εάν δεν αισθάνεται νοερώς.  Με αυτό που λέω εννοώ την όραση και την συνδεδεμένη με αυτή γνώση και αίσθηση – αναφέρομαι στη σφαίρα της πνευματικής ζωής’ διότι στη σωματική ζωή υπάρχει αίσθηση και χωρίς όραση.   Ας αναφέρω ένα παράδειγμα : ο τυφλός , όταν σκοντάψει σε μία πέτρα, το αισθάνεται αυτό ο νεκρός όχι.  Αντίθετα, στην πνευματική ζωή, εάν ο νους δεν δει όσα είναι πέρα από κάθε διανοητική κατάληψη, δεν αισθάνεται τη μυστική αναγεννητική ενέργεια της θείας χάριτος μέσα του. Επομένως, όποιος ισχυρίζεται ότι έχει πνευματική αίσθηση πριν φθάσει στη θεωρία όσων υπερβαίνουν τον νου και τον λόγο και κάθε έννοια, μοιάζει με τον τυφλό που αισθάνεται όσα καλά ή κακά του συμβαίνουν, αγνοεί όμως όσα είναι δίπλα του και όσα είναι γι’ αυτόν υπόθεση  ζωής ή θανάτου. Διότι δεν αντιλαμβάνεται καθόλου όσα κακά ή καλά τον πλησιάζουν, καθώς έχει χάσει τη δύναμη και την αίσθηση της οράσεως’ γι αυτό και συμβαίνει πολλές φορές να σηκώνει το ραβδί του γα να αμυνθεί ενάντια σε κάποιον που έρχεται να τον βλάψει, και αντί γι αυτόν να χτυπάει ενίοτε τον φίλο του, ενώ ο εχθρός στέκεται μπροστά στα μάτια του και τον περιγελά.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ