Είναι ανάγκη, εφόσον μιλάμε για την εμφάνιση του Σωτήρα σ΄εμάς, να μιλήσουμε και για την αρχή των ανθρώπων, για να γνωρίζεις, ότι η δική μας αιτία έγινε σ΄Εκείνον αφορμή για να κατεβεί, και η δική μας παράβαση κάλεσε σε βοήθεια τη φιλανθρωπία του Λόγου, ώστε να έλθει κοντά μας και να εμφανιστεί ο Κύριος στούς ανθρώπους.  Για δική μας υπόθεση Εκείνος σαρκώθηκε και για τη σωτηρία μας από αγάπη προς τούς ανθρώπους καταδέχτηκε να εμφανιστεί με ανθρώπινο σώμα.
        Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και θέλησε να παραμείνει στην αφθαρσία.  Οι άνθρωποι όμως από αμέλεια απομακρύνθηκαν από την ορθή αντίληψη για τον Θεό, σκέφτηκαν και επινόησαν για τούς εαυτούς τους την κακία, καταδικάστηκαν σε θάνατο σύμφωνα με την απειλή που αναγγέλθηκε από πρίν, και στο εξής δεν παρέμειναν όπως πλάστηκαν. Οι λογισμοί τους τούς διέφθειραν και ο θάνατος βασίλεψε σ΄αυτούς.  Μετά από αυτό το γεγονός, οι μεν άνθρωποι πέθαιναν, η δε φθορά στο εξής αυξανόταν σε βάρος τους και υπερίσχυε από τη φυσική κατάσταση όλου του ανθρωπίνου γένους, καθόσον είχε από την αρχή σύμμαχο εναντίον των ανθρώπων την απειλή του Θεού για την παράβαση της εντολής.  Διότι και στα αμαρτήματα δεν σταμάτησαν μέχρι ορισμένα όρια, αλλά λίγο-λίγο απλώθηκαν και έφθασαν στο έπακρο. Στην αρχή έγιναν εφευρέτες της κακίας και προκάλεσαν στον εαυτό τους τον θάνατο και τη φθορά.  Αργότερα παρασύρθηκαν σε αδικία και πέρασαν κάθε παρανομία. Δεν σταμάτησαν στο ένα κακό, αλλά στα νέα επινοούσαν άλλα νεότερα και δεν χόρταιναν να αμαρτάνουν.  Παντού γινόταν μοιχείες και κλοπές, και ολόκληρη η γη ήταν γεμάτη από φόνους και αρπαγές .  Και κανένας νόμος δεν φρόντιζε για την αντιμετώπισι της φθοράς και της αδικίας.  'Ολα τα κακά, και όλα μαζί διαπράττονταν από όλους.  Πόλεις πολεμούσαν εναντίον πόλεων και έθνη ενεντίον εθνών. Όλη η οικουμένη ήταν διηρημένη από επενάσταση και μάχες και ο καθένας συναγωνιζόνταν στην παρανομία.  Επειδή λοιπόν κυριάρχησε ο θάνατος περισσότερο, και η φθορά έκανε κατοχή στούς ανθρώπους, το ανθρώπινο γένος καταστρεφόταν και ο λογικός άνθρωπος, που πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού χανόταν, και το έργο του Θεού διαλυόταν. Έπρεπε, λοιπόν, να μήν αφήσει τούς ανθρώπους να οδηγούνται πρός την φθορά, διότι αυτό θα ήταν ανάρμοστο και ανάξιο της αγαθότητας του Θεού.  Αλλά όπως έπρεπε να συμβεί αυτό, έτσι και έρχεται σε αντίθεση απο την άλλη μεριά το δίκαιο του Θεού, για να φανεί αληθής ο Θεός στην περί θανάτου νομοθεσία του.  Τι λοιπόν έπρεπε να γίνει ή να κάνει ο Θεός γι΄αυτό; Τι άλλο έπρεπε να γίνει; ή ποιόν θα χρειαζόταν για να τούς επαναφέρει στο χάρισμα αυτό παρά τον Λόγο του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα από το μηδέν, από την αρχή;  Αυτός και πάλι έχει την εξουσία να οδηγήσει το φθαρτό στην αφθαρσία και να περισώσει απέναντι σε όλους το κύρος του Πατέρα του.  Επειδή λοπόν είναι Λόγος του Πατέρα και βρίσκεται υπεράνω όλων, επομένως μόνον αυτός μπορεί και να ξαναχτίσει τα πάντα και να πάθει για χάρη όλων και να μεσιτεύσει προς τον Πατέρα υπέρ όλων.
        Γι αυτό λοιπόν ο ασώματος και άφθαρτος και άϋλος Λόγος του Πατέρα έρχεται στη δική μας χώρα, χωρίς βέβαια και προηγουμένως να βρίσκεται μακρυά, διότι από κανένα σημείο της κτίσεως δεν απουσιάζει, αλλά γεμίζει εξ ολοκλήρου τα σύμπαντα υπάρχοντας μαζί με τον Πατέρα του.  Και έρχεται να εμφανιστεί, κατά συγκατάβαση, από φιλανθρωπία προς εμάς.  Και επειδή είδε να χάνεται το λογικό γένος και να βασιλεύυει ο θάνατος επάνω δια της φθοράς.
        Βλέποντας επίσης ότι όλοι οι άνθρωποι ήσαν υπεύθυνοι για τον θάνατο, σπλαχνίστηκε το γένος μας και συμπάθησε την αδυναμία μας και συγκατέβη στη φθορά και μη υποφέροντας την κυριαρχία του θανάτου,για να μη χαθεί το πλάσμα του και αποβεί μάταιο το έργο του Πατέρα του στούς ανθρώπους, λαμβάνει σωμα για τον εαυτό του και μάλιστα όχι διαφορετικό από το δικό μας.

                                                                   Αθανασίου του Μεγάλου, Λόγος εις την Γέννηση.
                                                                           (εφημερίδα τα Μετέωρα, Χριστούγεννα 2004)