ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

        Είναι παλιό έθιμο: την παραμονή του Νέου Έτους, όταν το ρολόι κτυπήσει μεσάνυχτα, σκεφτόμαστε τις επιτθυμίες μας για το νέο έτος και προσπαθούμε να εισέλθουμε στο άγνωστο μέλλον μ΄ένα όνειρο, προσδοκώντας ταυτόχρονα την εκπλήρωση κάποιας αγαπητής μας επιθυμίας.  Σήμερα, για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά σ΄ένα νέο έτος.  Τί επιθυμούμε για τούς ίδιους, για τούς άλλους, για τον καθένα ;  Ποιό είναι ο τέλος όλων μας των ελπίδων ;  Η απάντηση είναι μονίμως η ίδια αιώνια λέξη: ευτυχία.  Ευτυχές το Νεο Έτος !  Η ιδιαίτερη ευτυχία που επιθυμούμε είναι φυσικά διαφορετική και προσωπική για τον καθένα μας, αλλά όλοι μας μετέχουμε στην κοινή πίστη πώς αυτό το έτος η ευτυχία θα μας πλησιάσει, πώς μπορούμε να ελπίσουμε σ΄αυτή με προσδοκία.

        Πότε όμως είναι κάποιος αληθινά ευτυχισμένος ;  Μετά από αιώνες εμπειρίας και γνώσης σχετικά με τον άνθρωπο, δέν μπορούμε πλέον να εξισώνουμε την ευτυχία με οποιοδήποτε εξωτερικό γνώρισμα, π.χ. χρήματα,υγεία, επιτυχία κ.λπ.  Γνωρίζουμε πώς τίποτε απ΄όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται πλήρως σ΄αυτή τη μυστηριώδη και πάντοτε φευγαλέα έννοια της ευτυχίας.  Είναι σαφές πώς η φυσική άνεση φέρνει ευτυχία, αλλά όχι τέλεια.  Τα χρήματα φέρνουν ευτυχία, αλλά και άγχος.  Η επιτυχία φέρνει ευτυχία, αλλά καί φόβο.  Είναι εκπληκτικό πώς όσο περισσότερη  εξωτερική ευτυχία διαθέτουμε, τόσο περισσότερο εύθραστη γίνεται και πιό ατίθασος ο φόβος πώς θα τη χάσουμε καί θα μείνουμε με άδεια χέρια.  Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος πού ευχόμαστε ο ένας στον άλλο "μια νέα ευτυχία" για το Νέο Έτος.  Η "παλιά" ευτυχία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, κάτι πάντοτε έλειπε.  Τώρα όμως ατενίνουμε ξανά μπροστά μας με μιά ευχή, ένα όνειρο, μιά ελπίδα . . . 

. . . Να μπορούσαν οι άνθρωποι, σ΄αυτή τη μάταιη δίψα για ευτυχία, να έβρισκαν μέσα τους τη δύναμη να σταματήσουν, να σκεφτούν, να ατενίσουν τα βάθη της ζωής ! 

      Να μπορούσαν  να ακούσουν τα λόγια, τη φωνή που τούς καλεί αιώνια μέσα σ' αυτά τα βάθη.  Άς γνώριζαν μόνο τί είναι αληθινή ευτυχία.  "Την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ' υμών"   Δεν είναι αυτό πού ονειρευόμαστε όταν το ρολόι κτυπήσει μεσάνυχτα ;  Τη χαρά που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει ;    Πόσο σπάνια όμως φτάνουμε σε τέτοια βάθη !  Πόσο φοβόμαστε για κάποιο λόγο και τα παραμερίζουμε : "Όχι σήμερα, αλλά αύριο, ή μεθαύριο, θα στρέψω την προσοχή στα ουσιώδη και αιώνια" μόνο όχι σήμερα.  Υπάρχει καιρός".

        Γιατί καθυστερούμε ;  Επειδή ακριβώς εδώ, ανάμεσά μας, δίπλα μας, στέκεται Κάποιος : "ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω " Αν μόνο παραμερίζαμε το φόβο μας καί Τον κοιτάζαμε, θα βλέπαμε ένα τέτοιο φώς, μιά τέτοια χαρά, και μιά τέτοια περίσσεια ζωής, πού σίγουρα θα καταλαβαίναμε το νόημα αυτής της φευγαλέας και μυστηριώδους λέξης "ευτυχία".

Alexander Schmemann, "Celebration of Faith, The Church Year, Vol.2" ST VLADIMIR'S  PRESS 1994

"ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος, Βίωση της Πίστης-Β, εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ"