Οι λέξεις "παιδίον" και "Θεός" είναι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων.  Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζεί μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μιά χαρά, που ο ενηλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζεί, αδυνατεί να νιώσει.  Μάλιστα, τα Χριστούγενα είναι μιά γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμούμε και φωτίζουμε, αλλά μ' έναν  βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφιάζονται για το ό,τι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γή, έρχεται ως παιδί.
 . . .  Η ενηλικίωση στραγγαλίζει επίσης την  ικανότητα να εμπιστεύεσαι, να αυτοεγκαταλείπεσαι, να αφήνεσαι, τελείως στην αγάπη και να πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη.  Τελικά τα παιδιά παίρνουν στα σοβαρά ότι οι ενήλες δεν μπορούν πλέον να αποδεχθούν: τα όνειρα, αυτά που διασπούν την καθημερινή μας εμπειρία και την κυνική μας καχυποψία, αυτό το βαθύ μυστήριο του κόσμου και κάθε τι που αποκαλύπτεται στους αγίους, στα παιδιά και στούς ποιητές.
                                                                                                    
                                                                                Alexander Schmemann.