Κάτι σημαντικό που έχω πει σε πολλούς ανθρώπους, και που μου το είχε πει ο πατέρας μου, και που του το είχε πει ο δικός του πατέρας, είναι το εξής: Κάθε αντάμωμα με κάποιο άλλο πρόσωπο, όλες οι συναναστροφές που έχεις με οποιονδήποτε γενικά, είναι σα να σου θέτουν ένα ερώτημα.  Επομένως πρέπει να σκεφτείς, "Τι ζητά από μένα ο Κύριος αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κατάσταση;". Αν αντιμετωπίσεις προσβολή  ή ανταγωνισμό, η πρώτη παρόρμησή σου θα είναι να αντιδράσεις ανάλογα.  Αλλά αν σκεφτείς, ας πούμε, ότι "Αυτός  είναι ένας απεσταλμένος του Κυρίου, και κάποιο όφελος προορίζεται για μένα, πρώτα από όλα  η ευκαρία να επιδείξω την πιστότητά μου, το ενδεχόμενο να φανερώσω ότι σε κάποιο μικρό βαθμό συμμετέχω στη χάρη που με έσωσε", τότε είσαι ελεύθερος να ενεργήσεις διαφορετικά από αυτό που φαινομενικά υπαγορεύουν οι συνθήκες.  Είσαι ελεύθερος να ενεργήσεις με βάση τη δική σου θέληση. Ελευθερώνεσαι συνάμα και από την παρόρμηση να μισήσεις αυτό το άτομο ή να χολωθείς αμαζί του.  Εκείνος προφανώς θα γελούσε στη σκέψη ότι  ο Κύριος τον έστειλε για σένα για δικό σου όφελος (και δικό του), αλλά απ' αυτό φαίνεται πόσο τέλεια κρυμμένες δίνονται αυτές οι ευκαιρίες -απ΄το γεγονός ότι εκείνος δεν το γνωρίζει.
        Θυμήθηκα αυτή την πολύτιμη νουθεσία λόγω της δικής μου μεγάλης αποτυχίας να την κάνω πρόσφατα πράξη.  Λέει κάπου ο Καλβίνος ότι ο καθένας μας είναι ένας ηθοποιός σε μια σκηνή και ο Θεός είναι το κοινό.  Αυτή η μεταφορά πάντοτε μου προκαλούσε ενδιαφέρον, διότι μας παριστά ως καλλιτέχνες της ίδιας μας της συμπεριφοράς, και η στάση του Θεού απέναντί μας μπορεί να κατανοηθεί ως αισθητική αντίδραση και όχι ως επίκριση με τη συνηθησμένη ηθική έννοια.  Πόσο καλά κατανοούμε τον ρόλο μας; Με πόση συγουριά τον διαδραματίζουμε; Υποθέτω ότι ο Θεός του Καλβίνου ήταν ένας Γάλλος, όπως ακριβώς και ο δικός μου ένα Μεσοδυτικός, εκ Νέας Αγγλίας ορμώμενος. Τι να γίνει, όλοι μας κουβαλάμε τέτοιου είδους οπτικές, προκειμένου να σχετιζόμαστε όσο μπορούμε με αυτά τα σπουδαία ζητήματα.  Μου αρέσει ωστόσο η εικόνα του Καλβίνου, διότι υπονοεί ότι ο Θεός ίσως τελικά τέρπεται από μας.  Νομίζω ότι πολύ λίγο το σκεφτόμαστε αυτό.  Θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος κατανόησης σημαντικών πραγμάτων, μιας και ο κόσμος προφανώς υπάρχει πρός τέρψη του Θεού, όχι με μια απλοϊκή έννοια φυσικά, αλλά με τον τρόπο που τέρπεται κανείς από την ύπαρξη ενός παιδιού, ακόμη και όταν από κάθε άποψη είναι αυτό για την καρδιά του ένα αγκάθι. "Έχει δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα"... 

                                                                                                  Μέριλιν Ρόμπινσον