Μας πείσανε ότι είμαστε ζώα, ίσως πιό εξελιγμένα, ότι ο θάνατος είναι τέλος, ότι βρισκόμα  στε ξεχασμένοι σε έναν πλανήτη στο πουθενά του σύμπαντος, πιθανόν κατάμονοι, προορισμένοι να λειτουργούμε  ως βιολογικές μηχανές για λίγα χρόνια και μετά επιστρέφουμε στο τίποτα, στο σκοτάδι της απόλυτης ανυπαρξίας.  Και αυτό το πιστέψαμε.  Μας μαθαίνουν ότι και η επιστήμη το επιβεβαιώνει.  Έτσι έχει εξαφανισθεί και κάθε υπαρξιακή αναζήτηση.  Δεν μας νοιάζει η αλήθεια.  Μας πείσανε ή ότι δεν υπάρχει ή ότι δεν μπορούμε να τη γνωρίσουμε.
        Κι έτσι συμβιβαζόμαστε με την σκληρή πραγματικότητα, που μόνον αυτή βλέπουμε.  Η εξαφάνιση της ανάγκης του Θεού έδιωξε την αναζήτησή Του.  Αυτά λοιπόν που σας λέω ακούγονται σαν ξένη γλώσσα.  . . . Να ξέρετε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που πάθαμε είναι ότι μας ξερίζωσαν την ανάγκη του Θεού.  Μας έπεισαν ότι ο φυσικός μας χώρος είναι το σκοτάδι και ότι το φώς υπάρχει μόνον ως έννοια και όχι ως προοπτική ζωής.
. . . .  Τελικά, φαίνεται πως συχνά η αναζήτηση του Θεού μοιάζει με μια μάταιη προσπάθεια να μπούμε στον χώρο Του από τον τοίχο και όχι από την πόρτα.  Και επειδή δεν τα καταφέρνουμε, Τον αρνούμαστε.  
        Ο Θεός όμως δεν προσεγγίζεται από όπου και όπως υπεροπτικά θέλουμε. Ο χώρος του μυστηρίου Του έχει τις διόδους του από τις οποίες πρέπει διακριτικά και ταπεινά να μπείς.  Είναι στενές οι προσβάσεις του.  Και οι πόρτες δεν ανοίγουν με χερούλι ούτε πολύ περισσότερο με λοστό. Ούτε με πείσμα ούτε με βία.  Συνήθως ανοίγουν από μόνες τους, με . . .φωτοκύτταρο.  Δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα η συνάντηση του Θεού. Είναι επίσκεψή Του.  Απλά, για να μπεί και Αυτός, δεν πρέπει να έχει κανείς τις δικές του πόρτες κλειδωμένες.  Και όχι μόνον.  Πρέπει εμείς να Του ανοίξουμε.  Ο Θεός δεν υπάρχει για να Τον υποτάσσουμε, για να υπηρετεί τις εφήμερες μυωπικές βλέψεις μας.  Υπάρχει για να μας ελευθερώνει από τη μιζέρια μας.

                                                         (ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ)