Κάνοντας περίπατο μια μέρα, στην πόλη Βαλμόν της Ελβετίας, συνοδεία ενός καλού του φίλου, ο γνωστός μεγάλος Γερμανοτσέχος ποιητής Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926), ευρισκόμενος σχεδόν στην  τελευταία φάση της ζωής του, πάσχοντας από λευχαιμία, από την οποία τελικώς και πέθανε, συνάντησε μια γηραιά γυναίκα που ζητούσε ελεημοσύνη.

- Δώστε μου κάτι για να μπορέσω ν' αγοράσω το ψωμί μου, τους είπε.

Ο Ρίλκε περπατώντας κρατούσε στα χέρια του ένα όμορφο τριαντάφυλλο και το "απολάμβανε" παίζοντάς το στα δάχτυκά του. Αυτονόητα έκανε την κίνηση της προσφοράς αυτού του όμορφου λουλουδιού σε εκείνη την γυναίκα.

- Ορίστε, κυρία, είναι για σας, της είπε.

- Δεν σου ζήτησε λουλούδια, κραύγασε εκνευρισμένος για την χειρονομία του φίλου του ο συνοδός-φίλος του Ρίλκε! Να φάει θέλει! Ψωμί δεν έχει, τι να το κάνει το λουλούδι σου ;

Και τότε τον διέκοψε διαμαρτυρόμενη εκείνη η γηραιά κυρία, λέγοντάς του :

- Όχι, κύριε, κάνετε λάθος. Μη βρίζετε τον φίλο σας. Κάνετε λάθος. Ο φίλος σας μου έκανε πολύ μεγαλύτερο καλό από το να μου έδινε ένα νόμισμα για το ψωμί μου. Με είδε και με αξιολόγησε όχι σαν ένα άδειο στομάχι, αλλά σαν ένα πρόσωπο. Μου έσωσε λόγο να υπάρχω για πολλές μέρες. Το ψωμί θα με συντηρούσε μόνο γιά μια-δυο μέρες.

Συναντώντας κανείς ένα τέτοιο περιστατικό, πλημμυρίζει από οδυνηρές σκέψεις. Σε μια εποχή σαν την σημερινή, που η κοινωνική δραστηριότητα υπολογίζεται καθ' εαυτήν, και όχι σαν μέγας κόπος αγάπης, πώς μπορείς να μη σκεφθείς και πάλι τον μεγάλο Ντοστογιέφσκι να σου φωνάζει με το στόμα του ιεροεξεταστή του:

"Θα' δινες ψωμί και ο άνθρωπος θα σε προσκυνούσε, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αδιαφιλονίκητο από το ψωμί, μα αν εκείνη τη ίδια στιγμή καταχτούσε κανένας την συνείδησή του εκτός από σένα, ω τότε, θα 'φθανε στο σημείο να πετάξει ακόμα και το ψωμί σου, και θα ακολουθούσε εκείνον που γοήτευσε την συνείδησή του. Σ' αυτό είχες δίκιο. Γιατί το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης είναι τούτο : Δεν θέλει μονάχα να ζεί μα να ξέρει γιατί ζεί. Αν δεν έχει μια στέρεη γνώση του σκοπού για τον οποίον ζεί, ο άνθρωπος θα αρνηθεί να ζήσει και θα προτιμήσει την αυτοκαταστροφή, έστω κι αν όλα γύρω του είναι ψωμιά". (Αδελφοί Καραμάζωφ σ. 108-109 εκδ. Γκοβότση)  

              πηγή:www.enoriako.info (προλογικό μέρος δημοσίευσης 20.6.14)