Όσον αφορά το θέμα των πεποιθήσεων, πάντοτε έβρισκα τις μεθόδους υπερσπίσεώς τους το ίδιο άσχετες με την κριτική που είχαν σκοπό να αντικρούσουν. Νομίζω ότι το εγχείρημα υπεράσπισης της πίστης  μπορεί εν τέλει να την κλονίσει, διότι στις αντιπαραραθέσεις περί των εσχάτων πραγματικοτήτων υπάρχει πάντοτε ανεπάρκεια.  Συμμετέχουμε στο Είναι δίχως κρατούμενα.  Τα πάντα είναι βυθισμένα στο Είναι όσο δεν παίρνει - απο την κάθε ανάσα, την κάθε σκέψη, μέχρι το παραμικρό μπιμπίκι ή τη μκρότερη τριχίτσα.  Κι ωστόσο, κανείς δεν είναι σε θέση να πει τι είναι το Είναι.  Αν περιγράψεις τι κοινό έχει μια σκέψη και μια τριχίτσα, τι κοινό έχει ένας τυφώνας και μια ανοδική τάση του χρηματιστηρίου (πέρα απο το ότι "υπάρχουν" , πράγμα που επαναδηλώνει απλά ότι όλα αυτά έχουν μια θέση στη λίστα των γνωστών μας και ονοματισμένων πραγμάτων, και που τελικά αποκαλύπτει εκ των έσω ότι το  είναι σημαινει  υπάρχειν ! ), θα έχεις κατορθώσει κάτι υπέροχο, πλήν όμως σχετικό και συνεπώς άνευ σημασίας για την σφαίρα του απόλυτου.
        . . . Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μπορείς να ισχυριστείς ότι κάτι υπάρχει - Είναι -  χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι είναι.  Κι ύστερα ο Θεός βρίσκεται σε ολωσδιόλου μεγαλύτερη απόσταση απ' όλα αυτά - αν ο Θεός είναι ο Συγγραφέας του Υπάρχειν, τι μπορεί να σημαίνει η ρήση ότι ο Θεός υπάρχει;  Τίθεται πρόβλημα λεξιλογίου.  Ο Θεός θα πρέπει να έχει κάποιο χαρακτήρα που να προηγείται της ύπαρξης.  Η φτώχια όμως της αντίληψής μας μπορεί μονάχα ύπαρξη να ονομάσει αυτό τον χαρακτήρα.  Κι είναι ολοφάνερο ότι προκύπτει εδώ μια πηγή σύγχυσης.  Θα ήταν απαραίτητος κάποιος άλλος όρος, προκειμένου να περιγαφεί μια κατάσταση ή μια ιδιότητα της οποίας δεν μπορούμε να έχουμε απολύτως καμία εμπειρία, και με την οποία μόνο την παραμικρή ομοιότητα ή συγγένεια μπορεί να έχει η ύπαρξη, όπως τη γνωρίζουμε.  Συνεπώς, το να κατασκευάζεις αποδείξεις προερχόμενες από οποιοδήποτε είδος εμπειρίας, είναι σαν να χτίζεις μια σκάλα για να φτάσεις στο φεγγάρι.  Σου φαίνεται ότι πρέπει να είναι εφικτό, μέχρι τη στιγμή που σταματάς και αναλογίζεσαι τη φύση του προβλήματος.
        Συνεπώς  η συμβουλή μου είναι η εξής: μην αναζητάς αποδείξεις.  Μην ασχοληθείς καθόλου μαζί τους.  Είναι πάντοτε ανεπαρκείς απένατι στο ερώτημα, και επιπλέον είναι και λίγο απρεπείς, διότι καμώνονται ότι ο Θεος μπορεί να έχει μια θέση μέσα στο πεδίο της δικής μας αντιληπτικότητας.  Και κατά πάσα πιθανότητητα θα σου ακούγονται λάθος  ακομα κι αν καταφέρεις μ' αυτές να πείσεις κάποιον άλλο. Μακροπρόθεσμα αυτό μπορεί  να αποτελέσει αιτία μεγάλου κλονισμού. " Αφήστε να λάμψουν τα έργα σας μπροστά στους ανθρώπους" κλπ.  . . . Δεν λέω να μήν αμφιβάλλεις ή να μην απορείς. 
Ο Κύριος σου έδωσε ένα μυαλό για να μπορείς να κάνεις τίμια τη χρήση του.  Αυτό που λέω είναι οτι πρέπει να είσαι βέβαιος ότι είναι δικιές σου οι αφιβολίες και οι απορίες και ότι δεν είναι για να το πω έτσι, το μουστάκι και το μπαστούνι της μόδας μια κάποιας εποχής.
                                                                                                            Μέριλιν Ρόμπινσον