Ζοῦμε γιὰ μιὰ στιγμὴ ποὺ εἶναι αἰωνιότης.  Ἤ ζοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα ποὺ σαρκώνεται σὲ μιὰ στιγμή, μιὰ ἀφή, μιὰ γεύσι.

       Μέσα στὴν  Ἐκκλησία δὲν πλησιάζεις διανοητικὰ το είδωλο κάποιας ἀλήθειας, ἀλλά συναντᾶς μὲ ὅλη σου τὴν ὕπαρξι τὴ δύναμι τῆς Ζωῆς. Μποροῦν ὅλοι, διἀ τῆς ὑπομονῆς, συντριβῆς καὶ μετανοίας, νὰ γίνουν κοινωνοὶ αὐτῆς τῆς χάριτος :

        Νὰ δεχθοῦν μὲ μιὰ ἀφή ὄλη τὴ ὑγεία καὶ τὴ σωτηρία σὰν τὴν αἰμορροοῦσα.

        Μὲ μιὰ γεύσι, ὅλη τὴ χρηστὀτητα.  «Γεύσασθε καὶ ἴδετε, ὄτι χτηστὸς ὀ Κύριος».

        Μὲ ἕνα Ἅγιο Μαργαρίτη (Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ), ὅλο τὸν Παράδεισο.

        «Μιᾷ ῥοπῇ»συντριβῆς, ὄλη τὴ θεολογία: «Χαίροις Σταυρέ, δι’οὗ ἀνεγνωρίσθη μιᾷ ῥοπῇ Ληστὴς θεολόγος κραυγάζων’μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλεία σου». (Τριώδιον, Τετάρτη Β΄ Ἐβδομάδος)

        Καὶ τὰ δέχονται ὅλα αὐτὰ μυστικῶς οἱ  ταπεινοί, ἀνώνυμοι καὶ συντετριμμένοι.

                                                                                Αρχιμ. Βασιλείου Ἰβηρίτου, «Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ»