Τον περισσότερο χρόνο ζούμε, κατά κάποιον τρόπο, εκτός του εαυτού μας.  Δεν ζούμε επειδή νιώθουμε την εσωτερική ανάγκη να ζήσουμε, να μιλήσουμε ή να δράσουμε με ορισμένο τρόπο. Τις περισσότερες φορές απλά αντιδρούμε σε εξωτερικά ερεθίσματα.  Σπάνιες είναι οι φορές που τα λόγια μας βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς μας. Τις περισσότερες φορές  αρθρώνουμε λέξεις που καθορίζονται από αυτά που ακούσαμε, από πράξεις που συμβαίνουν έξω από εμάς.  Επομένως, καθώς δεν είμαστε σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας και ούτε γνωρίζουμε κάποιον τρόπο άμεσης επικοινωνίας με αυτόν, οι πράξεις και οι κουβέντες μας συνήθως εξαρτώνται από αυτά που συμβαίνουν έξω από εμάς, που προκαλούνται δηλαδή.  Άρα δεν  μπορούμε να πούμε ότι «μιλάμε», αλλά ότι «απαντάμε».  Δεν μπορούμε να πούμε ότι «δρούμε», αλλά ότι «αντιδρούμε».  Ένα από τα ουσιώδη ζητήματα της πνευματικής  ζωής είναι να μάθουμε να παραμένουμε εντός και όχι εκτός του εαυτού μας, με αυτή την έννοια.  Δεν σημαίνει απομόνωση.  Δεν σημαίνει να σηκώσουμε ένα φράκτη, ένα τοίχο.   Δεν πρόκειται για συμπεριφορά ενός ανθρώπου που περιχαρακώνεται για να μην είναι προσιτός στους άλλους.  Αντίθετα, πρόκειται για την περίπτωση του ανθρώπου που βρίσκεται σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό του, με τις αισθήσεις του, που είναι σε θέση να μιλά εκ των έσω, διότι τα λόγια του και οι πράξεις του δεν πηγάζουν από εξωτερικά ερεθίσματα.

       Αν πάρουμε για παράδειγμα τον Χριστό, ίσως αυτό το χαρακτηριστικό Του να είναι πιο εντυπωσιακό στην προσωπικότητά Του.  Αντιμετωπίζει διαφορετικές καταστάσεις την κάθε στιγμή, όμως Αυτό δεν Τον κάνει να αλλάζει.  Δρα ανάλογα με την κάθε κατάσταση, αλλά είναι πάντα ο ίδιος, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, πάντα πιστός στον εαυτό Του, πάντα ο εαυτός Του.                               Anthony Bloom