Στην καρδιά όλων των μυθοπλασιών και των φιλοσοφιών, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή της μια συγκλονιστική εξαίρεση τόσο βροντερή όσο και ο ήχος της Σάλπιγγας της Κρίσεως. Μόνο που το νέο το οποίο ήρθε να αναγγείλει, ήταν μια είδηση καλή, τόσο καλή που έμοιαζε απίθανο να είναι αληθινή. Ήταν η είδηση ότι εκείνος ο μυστηριώδης Πλάστης του κόσμου επισκέφθηκε τον κόσμο του αυτοπροσώπως. Η αναγγελία ότι πραγματικά, και μάλιστα σχετικά πρόσφατα, καταμεσίς του ιστορικού χρόνου, αυτό το υπέρτατο  αόρατο Ον, για το οποίο οι μυθοπλάστες σκάρωναν τις ιστορίες τους και οι σοφοί τις θεωρίες τους, ο άνθρωπος που Έπλασε τον Κόσμο, περπάτησε στον κόσμο. Αναμφίβολα, αυτό το Υπέρτατο Ον πραγματικά το υπονοούσαν ανέκαθεν  οι σπουδαιότεροι στοχαστές και οι ομορφότεροι μύθοι.  Όμως κανένας τους δεν είχε διακηρύξει ρητά κάτι παρόμοιο. Διότι είναι τελείως λάθος να πει κανείς ότι κάποιος από τους ήρωες και τους σοφούς πριν από τον Χριστό, είχε αποτολμήσει να ισχυριστεί ότι ενσάρκωνε τον μυστηριώδη εκείνο Κύριο και Δημιουργό, για τον οποίον ο κόσμος ολόκληρος έπλαθε όνειρα και φιλονικούσε.  Ποτέ κανείς τους δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Το περισσότερο που ισχυρίστηκαν κάποιοι θρησκευτικοί προφήτες, ήταν ότι ήταν οι μόνοι αληθινοί διάκονοι του υπέρτατου Όντος. Το περισσότερο που μπορεί να ισχυρίστηκαν κάποιοι οραματιστές, ήταν ότι οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν σε κάποια επαφή με τη δόξα αυτού του Όντος, ή έστω κάποιων κατώτερων πνευματικών όντων. Το περισσότερο που  μπορεί να ισχυρίστηκαν κάποιοι πρωτόγονοι μύθοι, ήταν ότι ο κόσμος είναι έργο ενός Δημιουργού. Κανένας τους δεν τόλμησε ποτέ να διακηρύξει πως ο Δημιουργός έζησε αυτοπροσώπως την καθημερινότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και συνομίλησε με τους τελώνες και τους απλούς  υπαλλήλους σε τραπεζώματα σαν εκείνα που περιέγραφε λίγα χρόνια νωρίτερα ο Οράτιος. Και ποτέ προηγουμένως μια τόσο τολμηρή αναγγελία, η συγκλονιστικότερη που ακούσθηκε από ανθρώπινα χείλη από τον καιρό που ο άνθρωπος πρωτομίλησε, δεν είχε αποτελέσει την καρδιά και το θεμέλιο της πίστης ενός μεγάλου πολιτισμού για περισσότερα από χίλια χρόνια. Χωρίς αμφιβολία, η ίδια αυτή  αναγγελία έδωσε με τη μοναδική λαβή στους αντιπάλους της να μιλούν για παραλήρημα, πλην όμως είναι αυτή που κονιορτοποιεί ευθύς εξαρχής κάθε απόπειρα συγκριτικής θεολογίας.

       Η είδηση αυτή απλώθηκε στον κόσμο σαν άνεμος από φλεγόμενους αγγελιοφόρους, που γύριζαν τη γη διαδίδοντας το αποκαλυπτικό θαύμα της. Και δεν νομίζω ότι υπερβάλλω αν πω ότι ο άνεμος αυτός δεν έχει πάψει να φυσάει. Όμως αυτό που ο κόσμος, με τους σοφούς του και με τους εμπνευσμένους μυθοπλάστες του, δεν μπορεί να καταλάβει είναι για ποιο λόγο οι ιερείς και οι πιστοί της Εκκλησίας φέρονται σαν αγγελιοφόροι. Αγγελιοφόρος δεν είναι κάποιος που ονειρεύεται μηνύματα, ούτε κάποιος που τα φιλοσοφεί καταλεπτώς. Είναι εκείνος που δεν έχει άλλο στο νου του παρά να τα παραδώσει. Για τον αγγελιοφόρο, το μήνυμα δεν είναι κάτι το θεωρητικό, ούτε αποκύημα της φαντασίας. Είναι κάτι το εντελώς πραγματικό. Δεν θα επιχειρήσω εδώ να αποδείξω για ποιο λόγο το μήνυμα της Εκκλησίας είναι αληθινό. Θα επισημάνω μόνο ότι έτσι το έβλεπαν εκείνοι οι αγγελιοφόροι : ως γεγονός. Όλα όσα προσάπτουν στην χριστιανική Εκκλησία, ότι είναι αυταρχική, δογματική και αμετάπιστη, έχουν να κάνουν με αυτό το γεγονός. Επιτρέψτε μου να αποφύγω, όλες εκείνες τις λεπτολογίες, που κινδυνεύουν να πνίξουν την ουσία αυτής της παράξενης ιστορίας. Εκείνο που ξεχωρίζει τις θρησκείες του κόσμου, δεν είναι η ποσότητα κάποιων λεπτών αποχρώσεων μυστικισμού, ούτε ο βαθμός λογικής συνοχής των μύθων τους. Η διαχωριστική γραμμή στο θρησκευτικό πεδίο ορίζεται ανάμεσα σε εκείνους τους ανθρώπους που μεταφέρουν αυτό το μήνυμα  και σε εκείνους που δεν το έχουν ακούσει, ή δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν σε αυτό.

GILBERT KEITH CHESTERTON,

“The  Everlasnting Man” Πρώτη έκδοση London 1925 - «Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» Εκδόσεις ΙΩΝΑΣ, ΠΡΕΒΕΖΑ 2021