^{Τον  νεώτερο υιό της παραβολής (Λουκ. 15, 11-32) τον σώζει η αίσθηση που έχει ότι είναι υιός του Πατέρα. Αισθάνεται και εκφράζεται μ’ αυτή την ορολογία. Ζει σ’ αυτόν τον οικογενειακό χώρο.  Γι αυτό λέει: «Πάτερ, δός μοι…»}

^{Του έδωσε το κομμάτι που ζητούσε.  Αλλά το κομμάτι αυτό αποκομμένο από το σύνολο της αληθείας της αμπέλου της ζωής δεν μπορεί να ζήσει, να καρποφορήσει…}

^{Το κομμάτι αυτό, όταν το παίρνουμε δυναστικά, αντάρτικα –όπως και όταν θέλουμε- δεν μας οδηγεί, δεν μας φέρνει στη ζωή, στον παράδεισο, αλλά στην απόγνωση και καταστροφή. Αυτό που συνάγομε με το επαναστατικό θέλημά μας –«συναγαγών άπαντα»- το σκορπίζομε ασώτως –«διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτεως» (α-σωτηρία, α-σώον, μισερά, αμαρτωλά, εκτός Θεού, σε παρά φύσιν κατάσταση).}

^{Μαραίνεται και ξηραίνεται σύντομα. Σκορπίζεται. Τελειώνει σε μια κατάσταση στείρα, όπου χωρίζεται η ζωή από την πνευματική ζωή. Σε μια κατάσταση που δεν έχει φως, καρποφορία, συνέχεια για τον άνθρωπο. ‘Οπου τα πάντα μυρίζουν φθορά και είναι θάνατος.}

^{Μέσα στο πυρ της πραγματικότητας φανερώθηκε, το ψεύτικο, το απατηλό, που χάνεται και φεύγει…}

^{Μας  αφήνει μόνους, έρημους και νηστικούς σε χώρα αλλοδαπή, όπου τα πάντα ξοδεύονται χωρίς να ανανεώνονται –«δαπανήσαντος  αυτού τα πάντα»}

^{Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρίτης"Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ"}