Οργίσθηκε -λέει- ο Θεός  του Άδη με όσα άκουγε από τους  καλεσμένους  που έφθαναν στο βασίλειό του για τη διαγωγή των ανθρώπων στον επάνω κόσμο και αποφάσισε να τους ταρακουνήσει τόσο ώστε να τους καταστρέψει.

       Σκέφθηκε όμως να στείλει πρώτα απεσταλμένο να του φέρει ένα δείγμα.  Ανέβηκε λοιπόν  ο απεσταλμένος του, συνάντησε την Ήρα και εκείνη του έδωσε ένα πιστό αντίγραφο των ανθρώπων του απάνω κόσμου.

       Ένα αγαλματίδιο από πηλό  κοσμημένο με πολύτιμα μαργαριτάρια . Καθώς το είδε ο Θεός του Άδη σκέφτηκε, ότι είναι κρίμα μαζί με τη λάσπη να καταστραφούν και τόσα πολύτιμα  μαργαριτάρια και άλλαξε γνώμη. Ώστε  αυτός είναι ο επι γής άνθρωπος; είπε.  Ένα μίγμα από λάσπη και μαργαριτάρια. Μία σύνθεση αθλιότητος και μεγαλείου.  Ώστε οι πληροφορίες μου ήσαν παραπλανητικές, αφού μου τις έφεραν εδώ άνθρωποι από σκέτο βούρκο.

      Έκτοτε ο  Θεός  αποφάσισε  να ανέχεται το πρώτο συνθετικό του ανθρώπου , τη λάσπη, να τιμά το δεύτερο, τα μαργαριτάρια και να περιμένει την έκβαση της μάχης. Αν θα νικήσει το μεγαλείον του Ανθρώπου ή η αθλιότητα.

"Τίς εκ του θανάτου με, της ταλαιπώρου σαρκός μου, ρύσεται και σώσει μου, την ψυχήν απήμονα, και απείραστον; τυραννεί βία γαρ, ευπαθούσα αύτη, και ψυχής  κατεξανίσταται, και θλίβει πάλιν δε, ασθενούσα οί μοι τω τάλανι! Αντέχειν ου δύναμαι, προς την ταύτης Σώτερ την ασθένειαν' αλλ' ώ Ποιητά μου, μή δώσης νικηθήναι τω χοϊ, το πνεύμα ό μοι ενέπνευσας, ως αυτός ευδόκησας".

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΗ, Δετέρα Εσπέρας, Ήχος πλ. β'.