Αγιότητα είναι...

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία.  Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής.  Ο  άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. "Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή,  πρέπει να γίνει ποιητής. ¨Χονδρές¨ ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει" (αγ. Πορφύριος).

Ο άγιος αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνον που όλοι περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα τον μαζεύει, τον αγκαλιάζει, τον φιλά με πάθος μέχρι να τον θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα.  Ενώνει τα διαιρεμένα.  Μπορεί  και αντέχει πάνω και πέρα  από τις πληγές και τις καταστροφές.  Κοιτάει εκεί που εν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά.  Δεν τους βάζει ταμπέλες.  Δεν κατηγοριοποιεί τη ζωή σε ανώτερη και κατώτερη.  Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματοποιηθεί ...

....Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα, μα αποδοχή της ασημαντότητας.  Δεν είναι επιτυχία μα δώρο.  Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα.  Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα.     Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν  οι  αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους.  Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μη λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, εκείνος που είδε τις αμαρτίες του από εκείνον που ανάστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε, απλά δεν θα ήταν.  Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητά του.  Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει.  Αθωότητα που προασσπίζεται είναι "ευγενής" ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος  του κόσμου τούτου.

π. Λίβυος