ΠΡΕΒΕΖΑ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2014

Χρόνος-μέτρηση και Χρόνος-μυστήριο

«Θα πρέπει ένας άνθρωπος να είναι τυφλός και απίστευτα ανόητος αν, φτάνοντας στα χρόνια της ωριμότητας, δεν αναρωτιέται πότε-πότε, μες στην παραζάλη της ζωής: "Για ποιο σκοπό ήρθα στον κόσμο; Γιατί ζω;"

Όταν είναι κανείς νέος, ο καιρός κυλάει τόσο γρήγορα, οι διασκεδάσεις είναι τόσο πολλές, και το τέρμα του δρόμου της ζωής μοιάζει νάναι τόσο μακριά, ώστε δεν υπάρχει καιρός για τέτοιες αυτοαναλύσεις.

Το ίδιο έπαθα και εγώ. "Παντογνώστης και άθεος" φοιτητής ιατρικής, νόμιζα ότι έχω κάτω από το νυστέρι μου τον κόσμο όλο! Όταν όμως αργότερα "έμαθα τον κόσμο" στα ορυχεία των κοιλάδων της Ουαλίας, τότε άλλαξα γνώμη.

Κατάλαβα τότε, πόσο μάταιο πράγμα είναι το κυνήγημα ενός καθαρά υλικού σκοπού. Πόσο αδύναμη ικανοποίηση δίνουν οι κοσμικές διακρίσεις και τα πρόσκαιρα μεγαλεία! Πόσο μελαγχολικά μάταιη είναι η ξέφρενη μανία για υλικά κέρδη, έτσι όπως τη νιώθουν όσοι καταγίνονται με χρηματιστήρια, και με λεφτά γενικώς, σ' όλο τον κόσμο, που κοιτάνε ν' αρπάξουν, όπου τα βρουν, λίγα αποκόμματα τυπωμένου χαρτιού, για να ταΐσουν την αχόρταγη όρεξή τους που με τίποτα δεν ικανοποιείται. Όλα τα υλικά αγαθά, που τόσο πολύ μόχθησα για να τ' αποχτήσω, τώρα δε μου λένε τίποτε μπροστά σε ένα βλέμμα αγάπης ενός ανθρώπου που μου είναι αγαπητός.»

 Α. J. Cronin: "Περιπέτειες σε δύο κόσμους"

 εκδ. Κακουλίδη σελ.317

Λοιπόν;

Πώς θα βγει η μύγα από το μπουκάλι. Τι μυστήριο είναι ετούτο που μας περιβάλλει;

"Απέραντη θέα" σαν σκέψη και προοπτική και όρια "αόρατα" που μας κλείνουν τελικώς σ ένα μικρόκοσμο. Μεγαλείο και τραγωδία ανάμεικτα. Πάντα ήταν δύσκολο το… συμπέρασμα, σήμερα με τις αυταπάτες του υποκειμενισμού και με τη γοητεία των εικόνων παντοδυναμίας ο ταλαίπωρος σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί "να βρει άκρη" με τον εαυτό του και το χρονοπλαίσιο στο οποίο υπάρχει. Έμαθε να "πετάει" κυριολεκτικά και μεταφορικά και ξέχασε να "περπατάει". Τρεις διαστάσεις του χρόνου συναπαρτίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει η ζωή μας. Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Αυτές οι διαστάσεις του χρόνου μας επεξηγούν το δίπολο του τίτλου: Χρόνος-μέτρηση και χρόνος-μυστήριο.

Α. Χρόνος-μέτρηση είναι η εύκολη και σαφής διαδρομή στις ηλικιακές φάσεις, της ανθρώπινης ζωής: νέος-ώριμος-γέρος.Αυτά τα τιμήματα της ανθρώπινης ζωής εποικοδομούνται καθένα πάνω στο προηγούμενο. Δεν ανακατεύονται. Δεν αλλάζουν σειρά. Η ποιότητα κάθε μιας φάσεως εξασφαλίζει ή απορρυθμίζει την ποιότητα της επόμενης. Συμφορά για τον άνθρωπο είναι όταν τα νιάτα του είναι ένα λάθος η ωριμότητά του ένας εγωιστικός κόπος και τα γηρατειά μια αδιέξοδη θλίψη και μοναξιά. Ο μεγάλος Νταγκ Χάμερσκελντ γράφει στους "Δείχτες πορείας" του: "Για όσα πέρασαν, Σ΄ ευχαριστώ, για αυτά που θάρθουν τα αποδέχομαι από το χέρι Σου". Μόνον όταν γίνεται νοηματοδότης σ᾿ αυτή τη φθορά του χρόνου ο Άχρονος Χριστός, τότε μόνον αποκτά ο κύκλος: παρελθόν-παρόν-μέλλον, "σπονδυλική στήλη" η οποία κρατάει τα τρία τμήματα αυτά που συναπαρτίζουν την ανθρώπινη ζωή σε συνύπαρξη και δεν τα αφήνει να γίνουν "μαύρες τρύπες". Η μέτρηση λοιπόν του χρόνου είναι το εξωτερικό και το ελάχιστο. Η σοφία των παρατηρήσεων των αρχαίων, Χρόνος=Κρόνος, δηλαδή κάποιος που "τρώει" τα "παιδιά" του, δεν προσθέτει πολλά πράγματα στην ζωή αυτού του... ιδιότυπου "μεζέ". Δεν τον κάνει καλύτερο αυτή η γνώση, καμιά φορά τον κάνει... κυνικότερο.

Β. Χρόνος-μυστήριο, είναι η δωρεά του Θεού, που ωριμάζει την καρδιά του ανθρώπου. Ο Χρόνος-μέτρηση φέρνει ρυτίδες στην όψη και στο σώμα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι έντρομοι κάνουν liftingεπαναφοράς της ομορφιάς τους. Δεν σκέπτονται την δαπάνη. Πάνω απ όλα η ομορφιά τους. Το μυστήριο του χρόνου για την καρδιά λειτουργεί πρέπει να λειτουργεί ως ένα συνεχές lifting. Ο Χριστός δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να "κάνει" αυτό που ανθρωπίνως δεν γίνεται! Να μπει στο παρελθόν και να το... καθαρίσει. Οι νέοι συνήθως υποδέχονται τον καινούριο χρόνο νομίζοντας πως όλα θα είναι δυνατά κατά την διάρκειά του. Οι ώριμοι θεωρούν σύνεση το να περιπλέκονται ακόμα πιο σφιχτά στα σκοινιά που τους "δένουν" με τις συνθήκες τους. Και οι γέροι περιμένουν τα πράγματα με ένα είδος εσωτερικής υπομονής που το γεννάει η αίσθηση της απλής επαναλήψεως. Και για τις τρεις φάσεις ζωής και για κάθε ηλικία ένα μονοπάτι-μυστήριο απλώνεται μπροστά μας. Ο Χριστός μας λέει ότι μπορούμε να το κάνουμε ή "οδόν Κυρίου" ή δρόμο για την κόλαση! Δηλαδή επαναλαμβάνει αυτό που εμείς άπειρες φορές λέμε "ο χρόνος είναι χρήμα" διευκρινίζοντάς μας, ότι, ναι ο χρόνος είναι χρήμα, με το οποίο, όμως "αγοράζουμε" τη Βασιλεία του Θεού ή την Κόλαση.

"Ο Χρόνος-μυστήριο είναι μυστήριο, επειδή αν θέσουμε στο κέντρο της καρδιάς μας τον Άχρονο Κύριο του χρόνου, γινόμαστε τρισδιάστατα χρονοόντα, δηλαδή ικανά να αλλάζουν το παρελθόν τους και δι᾿ αυτού το μέλλον τους. Ενώ ο χρόνος-μέτρηση, ο χρόνος του παρόντος δηλαδή, ο χρόνος της μιας διάστασης, όπου το τώρα πριν προλάβει να υπάρξει χάνεται, μας καθηλώνει σε όντα μηδενικών διαστάσεων, όντα απλώς δυνητικά" (Θ. Ζιάκας).

Πληγές αφημένες ανεπιμέλητες στον χρόνο συνήθως "πυορροούν" και μολύνουν και θανατώνουν πολλές φορές αυτόν που τις έχει. Πολύ περισσότερο "κακοφορμίζουν" οι ψυχικές πληγές και κάνουν τον άνθρωπο "άσχημο" και "δυσειδή" και κατ᾿ επέκτασιν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις... απαίσιες. Το μυστήριο του χρόνου λοιπόν, είναι η δυνατότητα που μας δίνει ο Χριστός να "μπούμε" στο παρελθόν μας μαζί του (με την εξομολόγηση) και να τον αφήσουμε να διορθώσει τις πληγές και τα τραύματα που αποχτήσαμε από τον χρόνο-μέτρηση. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε και ακόμα περισσότερο δεν το περπατήσουμε τότε ο κυνισμός του άλογου πόνου θα κυριεύσει τις ψυχές μας. Τότε θα μοιάζουμε με τα παιδιά που αφού το ανακαλύψουν το "ψέμα" του Αη Βασίλη απαιτούν πλέον από τους γονείς τους όλο και ακριβότερα παιχνίδια! Ο Χριστός δεν θέλει να μείνουμε παιδιά αυταπατώμενα! Δεν "παίζει" τον Αη Βασίλη στη ζωή μας. Δεν δέχεται να συντηρεί παραμύθια. Δεν είναι φορμόλη που κρατάει νεκρά σχήματα. Δεν μπαίνει στο "ντουλάπι" της ζωής μας. "Διεκδικεί " το κέντρο της ζωής μας την καρδιά-ψυχή μας. Μέσα στο μυστήριο του χρόνου αυτήν θέλει να θεραπεύσει και να ομορφύνει. Αυτό θα γίνει σ᾿ όσο μέτρο τον αφήσουμε. Αυτός "βρέχει" την αγάπη Του σ' όλους ίδια και ίσα. Εμείς "λαμβάνουμε" όσο θέλουμε κατά την χωρητική αναλογία της καρδιάς μας. Μικρόκαρδοι παίρνουν λίγα. Μεγαλόκαρδοι πολλά. Το "μέγεθος" της καρδίας μας, είναι κόπος δικός μας.

Μέσα στο μυστήριο του χρόνου που θα αρχίσει ή άρχισε ας Τον παρακαλέσουμε να μεγαλώσει την καρδιά μας απευθύνοντάς του την ψαλμική προσευχή: "Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός". Η καρδιά είναι πολύ μικρή τόσο που χωράει μέσα σε μια χούφτα, αλλά δεν γεμίζει ούτε με όλον τον κόσμο. Μόνον ο Χριστός δίνει "δώρα" που γεμίζουν την καρδιά. Στη χρονιά που έρχεται ας Του τα ζητήσουμε.

Με αγάπη και ευχές για καλή χρονιά.

Ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος.