Αν λοιπόν οι Πατέρες μας λένε ότι η θεία Ευχαριστία ή, αν θέλετε η θεία Κοινωνία είναι «φάρμακο αθανασίας», δεν το λένε με ηθική διάσταση. Η θεία Κοινωνία είναι φάρμακο αθανασίας, δηλαδή «φάρμακο» ζωής αιωνίου, χωρίς θάνατο, γιατί μας καθιστά  αγίους εκείνη τη στιγμή. Μας καθιστά οντολογικά αγίους. Η ύπαρξή μας θεραπεύεται. Συντελείται μια αλλοίωση τη ίδιας της φύσεως του ανθρώπου.  Μπορεί να μην αντέχουμε αυτή την καλή αλλοίωση. Φεύγοντας από τη θεία Ευχαριστία η φύση ξαναεπαναστατεί και επαναλαμβάνεται το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα. Ξανά ορεγόμαστε τον Θεό, θέλουμε να είμαστε με τον Θεό, αλλά θέλουμε να είμαστε με τον Θεό με τις δικιές μας δυνάμεις, με τη δική μας αυτονομημένη αντίληψη περί ζωής. Πασχίζουμε να κάνουμε το καλό, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Κατ’ ουσίαν πασχίζουμε να κρατήσουμε το «εγώ» μας. Εκείνο που ακόμα δεν έχουμε επιτύχει είναι να χαθούμε, να πεθάνουμε, να τα χάσουμε όλα. Αφού όλα μας χαρίζονται, δηλαδή η αγιότητα και η θέωση, δεν χρειαζόμαστε τίποτα. Μπορούμε όλα να τα χάσουμε. Και τα κρατάμε. Κρατάμε το «εγώ» μας, μέχρι κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτήν την εκκλησιαστική κοινότητα να συμβεί κάτι – κάποιο γεγονός, κάποιο περιστατικό, μια οδύνη, ένας σταυρός, μια χαρά – που θα μας δημιουργήσει ρωγμή.  Κι απο τη ρωγμή αυτή αρχίζουμε σιγά σιγά ν αδειάζουμε από το «εγώ» μας, μέχρι να καταφέρουμε -αν το καταφέρουμε- να το χάσουμε εντελώς. Αν δεν χάσεις την ψυχή σου ,δηλαδή αν δεν πεθάνεις, δεν πρόκειται να ζήσεις, λέει ο Χριστός.  Για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει ν; την χάσεις, πρέπει να την σκοτώσεις.

Θέλω να πω μ’ αυτά ότι στη θεία λειτουργία δεν πηγαίνουμε για να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Κανένα καθήκον δεν μας καλεί να πηγαίνουμε στη θεία λειτουργία, Δεν είναι αμαρτία να μην πηγαίνεις στην εκκλησία την Κυριακή. Κανείς δεν πρόκειται να σε τιμωρήσει. Απλώς είναι θάνατος να μην πηγαίνεις εκεί, αφού μόνον εκεί μπορείς να υπάρξεις, εκεί μόνον μπορείς να ζήσεις.

Ένα ερώτημα είναι το πώς μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τη θεία Ευχαριστία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Πριν απ’ αυτό θα έλεγα ότι αρκεί να φτάνουμε στη θεία Ευχαριστία, όπως επισημαίνει ο άγιος Μάξιμος, ακόμα κι αν δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα τελούμενα και συντελούμενα.  Εκεί η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ενεργεί δια της χάριτος τη μεταμορφωτική αλλαγή. Και βέβαια εκεί βιώνουμε αυτή την εκ πρώτης όψεως τραγική ή χαροποιό  κατάσταση, αυτή τη συνεχή εναλλαγή: φεύγουμε από τη θεία Ευχαριστία λαχταρώντας αυτό που χάσαμε’ περιμένουμε να πάμε στη θεία Ευχαριστία λαχταρώντας αυτό που θα βρούμε. Μέσα σ’ αυτήν την εναλλαγή -από Κυριακή σε Κυριακή, από ευχαριστιακό τραπέζι, σε ευχαριστιακό τραπέζι- παίζεται ουσιαστικά η ζωή μας, κι αυτός είναι ασφαλώς ένας σταυρός.

                  Δημήτρης  Μαυρόπουλος,  ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ,  εκδόσεις Δόμος