‘’Εγώ είμαι η Ανάσταση’’

‘’Άνθρωποι φίλοι μου, αδελφοί

                                     ανοίξτε τά παράθυρα.’’

Καίτη Χιωτέλη

Ανατολικοί δρόμοι

                                                                       Εωθινό.

-Κύριε, αν παρενέβαινες, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου…

Μ’ αυτά τα λόγια διαμαρτύρεται προς τον Χριστό η αδελφή του Λαζάρου, η Μάρθα, για τον θάνατο του αδελφού της. Πόσο αυτονόητα και συνηθισμένα λόγια! Ευσεβή, λογικά, και εκφραστικά της ψυχικής αγωνίας καθενός πιστού, που ζει την φρικτή εμπειρία του θανάτου αγαπημένου προσώπου. Ο Χριστός σ’ αυτή την αγωνία απαντά με την διαβεβαίωση, ότι θα αναστηθεί ο αδελφός της.

-Το άκουσα και το δέχομαι αυτό, απαντάει η Μάρθα. Ξέρω ότι θα αναστηθεί την τελευταία ημερολογιακή ημέρα, όταν θα ξαναφέρεις σε υπόσταση ένσαρκη όλους τους ανθρώπους! Τότε, στην γενική συμπαντική ανάσταση!

-Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, της αποκρίνεται ο Χριστός. Δηλαδή η Ανάσταση δεν είναι κατάσταση, αλλά σχέση. Δεν την υφίστασαι, αλλά την ζεις. Δεν σε δρομολογούν, ανταποκρίνεσαι. Δεν γίνεται υποχρεωτικά, εμπιστεύεσαι. Γι’ αυτό λέει ο Χριστός, όποιος με αγαπά και με εμπιστεύεται, ακόμα και αν βιολογικά πεθάνει, θα ζεί και δεν θα ‘’πεθάνει’’ εις τον αιώνα.

Εμάς μας εντυπωσιάζει η βιολογική συνθήκη του θανάτου. Αυτή μας συντρίβει και αυτήν θεωρούμε θάνατο. Η διήγηση όμως της Δημιουργίας, μέσα στην εικονολογική της αμεσότητα, συζητάει για ένα θάνατο που έρχεται αμέσως μετά την παρακοή, ‘’ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε’’ (Γεν. 2,17), ενώ βιολογικά ο άνθρωπος είναι μόλις στην άνοιξη της ζωής του! Και ο Χριστός, διδάσκοντας τους Ιουδαίους (Ιωαν. 5,24-30), μιλάει για ‘’νεκρούς’’ που ακούνε τον Λόγο του Θεού και ‘’ζουν’’, και διαστέλλει το θέμα από την ώρα ‘’ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ’’.

Ο Χριστός δεν ανασταίνεται για τον εαυτό του, αλλά για μας. Θέλει να μας ελκύσει στην Ανάσταση. Όχι στην Ανάσταση του σώματος μόνον, αλλά σε μια προοδευτική ανάσταση, σαν αργή και σταδιακή ωρίμανση της καθημερινής μας ζωής. Μας καλεί να γίνουμε μεταμορφωμένοι άνθρωποι. Να αφήσουμε τον σπόρο του λόγου Του και το φως του προσώπου Του να φυτρώσουν μέσα μας, ώστε να μεταμορφωθούν: η εξυπνάδα μας, η φαντασία μας, το σώμα μας, τα συναισθήματά μας. Σιγά-σιγά να μάθουμε να βλέπουμε τους άλλους, όπως τους βλέπει ο Θεός. Βλέπουμε συνήθως τους άλλους μέσα από τις πληγές μας. Η Ανάστασή μας είναι η αργή μεταμόρφωση που επιτελεί το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά μας, όταν του ’’παραδοθούμε’’, ώστε να γίνουμε παιδιά του Θεού.‘’Ώστε τα μάτια μου να γίνουν μάτια Σου και το βλέμμα μου να γίνει βλέμμα Σου’’ (John Newman).

Δηλαδή για να αναστηθούμε, πρέπει πρώτα να ακολουθήσουμε τον Χριστό στον θάνατο. Είναι η εργασία μιας ολόκληρης ζωής. Να ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη, με λιγότερο φόβο, λιγότερες προκαταλήψεις και λιγότερη τάση αυτοκαταξίωσης. Να αγαπάμε τους εχθρούς μας και αυτούς που είναι διαφορετικοί  από μας. Να ωριμάζουμε σύμφωνα με την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Οι εντολές του Χριστού στο Ευαγγέλιο είναι δυνατές, όμορφες, αφορούν τους πάντες. Ανοίγουν και προτείνουν δρόμο, ώστε να μάθουμε να δεχόμαστε και να αγαπάμε τους άλλους.

Εμείς σήμερα κρίνουμε τον άνθρωπο με βάση τα διπλώματα, την επαγγελματική του επιτυχία, τα χρήματα που κερδίζει. Δεν μας απασχολεί ούτε μετράμε την ικανότητά του να αγαπάει και να συμβιώνει με άλλους. Περιπλανιόμαστε στην επιφάνεια της ανθρώπινης φύσης. Θέλουμε να είμαστε ‘’λιγάκι ζώα’’. Περισσότερο από ποτέ, όπως ο Αδάμ στον Παράδεισο, ο σημερινός άνθρωπος είναι γυμνός μπροστά στην υπαρξιακή αγωνία: Είμαι ικανός να αγαπήσω και να αγαπηθώ; Προσπαθεί αυτή την γύμνια να την καλύψει με φρενίτιδα δράσεων. Να την μασκαρέψει διαρκώς με χόμπυ και πράγματα που τον ευχαριστούν. Με επαγγελματική υπερδραστηριότητα. Καμιά όμως ιδεολογία, καμιά συσκευή της καταναλωτικής μας εποχής δεν μπορεί να απαντήσει και να μας καλύψει από την δορά της νεκρώσεως (το νεκρό περιτύλιγμα) που μας κάνει να χάνουμε διαρκώς το ραντεβού με τον εαυτό μας.

Ο Χριστός διαβεβαιώνει κι εμάς, όπως την Μάρθα, ότι αυτός είναι η Ανάσταση. Αυτή η διαβεβαίωση είναι ‘’έκθετη’’ στην από μέρους μας πραγματογνωμοσύνη. Ο Χριστός διαλέγει να μην είναι τίποτε, παρά μόνον αγάπη. Έρχεται και κατοικεί μέσα μας μοιραζόμενος την ανθρώπινη θνητότητα. ‘’Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου θα παραμείνει μαζί μου και εγώ μαζί του’’ μας λέει. Επιλέγοντας ως κατοικία του την εύθραυστη ανθρώπινη κατάσταση, ο Χριστός αποποιείται την απόλυτη εξουσία και παντοδυναμία του! ‘’Αυτόν τον εαυτό μας προτείνει για έλεγχο’’. Για έλεγχο των πληγών απ’ τα καρφιά. Για έλεγχο μιας αγάπης κραταιάς υπέρ τον θάνατο.

Η ανάσταση δεν είναι επίδειξη δυνάμεως, είναι ξεχείλισμα ζωής και αγάπης. Ο Χριστός, ενώ είναι θεατός γυμνός και γεμάτος τραύματα, επί του Σταυρού στον Γολγοθά, την Ανάστασή του την ‘’κρύβει’’ σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους αγαπημένους του μαθητές! ‘Εκθετος στην κριτική κατηγορία για αδυναμία να κατεβεί από τον Σταυρό, και έκθετος και στην κριτική κακοβουλία  της δυσπιστίας, του αν αναστήθηκε. Τα μεγάλα πράγματα δεν επιβάλλονται με το κύρος, αλλά με την ποιότητα του περιεχομένου! Αν Τον αγαπήσουμε δεν θα πεθάνουμε ποτέ, αλλά θα μας ελευθερώσει και θα μας αναστήσει.

Αν δεν Τον γνωρίσουμε, θα αδικήσουμε τον εαυτό μας καταδικάζοντάς τον (τον εαυτό μας) στα στενόκαρδα και στενόχωρα όρια μιας προθεσμιακής ζωής.

ΠΑΣΧΑ 2014

ΠΗΓΗ:Enoriako.info/Κατηγορία: Κήρυγμα Εορτών / Μεγάλη Εβδομάδα