Θωμάς Ιωάννου
Πρώτες βοήθειες, σελ. 41
«Ιπποκράτους 15»
Εκδ. ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ-2011
Πάσχα 2018
Τι σημασία έχει, ποιητή, αν εφημερεύει... όταν ο άρρωστος αυταπατάται ότι
είναι υγιής ή και όταν το... "υπονοιαστεί", ότι μ’ αυτόν κάτι δεν
πάει καλά, όμως δεν θέλει πάρε-δώσε με... "νοσοκομεία";
Τι σημασία έχει, ποιητή, ο κόπος της αγάπης που εφημερεύει, όταν οι
άρρωστοι δεν το μπορούν, στα χέρια της εφημερεύουσας αγάπης να παραδοθούνε;
Τι σημασία έχει, ποιητή, «η νοσοκόμα που πεθαίνει» (T. S. Eliot: Τέσσερα
Κουαρτέτα) όταν τείχη εγωιστικά και πανύψηλα χτίζουμε γύρω μας, απ’ την αγάπη
μήπως κι εμείς... "προσβληθούμε";
Απόψε όμως εμείς οι χριστιανοί γιορτάζουμε πλέον την αέναη καθημερινή και
για πάντοτε (στους αιώνες των αιώνων) εφημερία της Αγάπης του Χριστού. Την
εφημερία του Γολγοθά. Την εφημερία της Γαλιλαίας. Την εφημερία, Αυτού
που δεν έχει αγάπη αλλά είναι αγάπη.
Τα απλά (όχι απλοϊκά) πράγματα είναι και αποφασιστικά και φέρνουν τις
μεγαλύτερες επιπτώσεις και συνέπειες. Η αγάπη έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις.
Η Ανάσταση είναι μια αργή έκρηξη, που αλλάζει ατομικές ζωές, ομαδικές ζωές,
κοινωνίες ολόκληρες, την πορεία της ιστορίας και την δομή του κόσμου. Και όλα
αυτά με την ουσιαστική ευγένεια της ελεύθερης αποδοχής της. Ο Χριστός, όπως δεν
κατέβηκε από το Σταυρό, μπροστά στα μάτια των περίεργων, όταν τον προκαλούσαν
εμπαίζοντάς Τον (γιατί τότε όλοι αυτοί θα μεταβαλλόντουσαν σε τρομαγμένα
κουτάβια οπαδών Του, πράγμα που σιχαίνεται!) ούτε και αναστήθηκε, μπροστά στα
μάτια όσων Τον παρακαλούσαν, επειδή Τον αγαπούσαν, γιατί πάλι και σ’ αυτή την
περίπτωση κάτι τέτοιο θα γινόταν "σφυρί" στα χέρια οπαδών για σπάσιμο
των κεφαλιών όσον διαφωνούσαν...!
Ο Χριστός στέκεται στην ασφαλή απόσταση του Γνωστού-Αγνώστου, αφήνοντας σε
μας την πρωτοβουλία αναζήτησης και γνωριμίας του προσώπου Του. Θέλει να Τον
αναζητήσουμε να Τον εμπιστευτούμε και τότε θα Τον γνωρίσουμε. Θέλει πορεία
ελεύθερη και αποφασιστική. Πορεία... αυτοκίνητη, όχι σπρωγμένη από φόβους,
επιθυμίες, ανάγκες και συναρπαγές. Καμιά συναρπαγή δεν δημιουργεί ένας
αιμόφυρτος σταυρωμένος, έκθετος (...από αδυναμία;) στα χέρια των κακοντρεχούς
διαθέσεως καθαρμάτων. Καμιά συναρπαγή δε γίνεται να έχει η
"ψυχοβγαλτική" απορία: Αναστήθηκε ή όχι; Ο Χριστός με τον
Σταυρό και την Ανάσταση Του διασώζει την ποιότητα της ανθρώπινης αγάπης από την
τραγική παρέκκλιση στην οποία έχει καταλήξει, να μην είναι προσφορά αλλά
κατοχή, συχνά βίαιη και τυραννική, κάποιου άλλου.
Ο Χριστός δεν «ασκεί φιλανθρωπία» αγαπώντας μας, αλλά μας αγαπάει επειδή
μας επιθυμεί. Γι’ αυτό δεν διανοείται ούτε αποδέχεται φιλανθρωπία χωρίς
αγάπη... Ακτιβισμό δηλαδή, που "κατουράει" στους αναγκεμένους τα
άχρηστά του. Μας μαθαίνει με την Ανάσταση Του ότι δεν οφείλουμε να τον αγαπάμε
επειδή μας αγαπάει Εκείνος, αλλά ότι, επειδή μας αγαπάει... οφείλουμε να
αγαπιόμαστε! Να αποκτήσουμε δηλαδή υπαρξιακά (αφού λέμε ότι είμαστε δικοί Του)
την ποιότητα της δικής Του καρδιάς.
Αυτό δεν σημαίνει να αποκηρύξουμε τις χαρές της αγάπης, της έλξης και του
έρωτα, αλλά να γνωρίζουμε πώς να ενώσουμε στον έρωτα και την αγάπη της
επιθυμίας για κάποιο άλλο πρόσωπο, την επιθυμία να δώσουμε τον εαυτό μας στον
άλλο, ενθυμούμενοι τον Χριστό που λέει: «Είναι μεγαλύτερη ευτυχία να δίνεις
παρά να παίρνεις».
Η Ανάσταση του Χριστού ανοίγει νέες προοπτικές ζωής σε όσους Τον ακούνε και
δίνει χώρο ελευθερίας να ανταποκριθούμε ή να τον αγνοήσουμε σε αυτή την ζωή.
Φυσικά οι ελεύθερες επιλογές μας έχουν βάρος αξία και συνέπειες και πέραν του
τάφου, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι «καταδίκη να είμαστε αθάνατοι».
«Τήν ὕπαρξη καί τά μετά τήν ὕπαρξη ὁ Θεός ἐχαρίσατο».
Μπροστά στον άδειο τάφο βρισκόμαστε στα άκρα του μυστηρίου, βρισκόμαστε
αντιμέτωποι με την απλή σοφία του Θεού: Ο Ιησούς Χριστός, αυτός που
ήταν πραγματικά νεκρός, είναι τώρα πραγματικά ζωντανός. Μετά την
Ανάσταση Του είναι ζωντανός ώστε, μπορεί να συναντηθεί και να γίνει γνωστός από
σας και από εμένα. Η ανάσταση φανερώνει την συντριβή του θανάτου από τον
Χριστό, πράγμα που κανένας άνθρωπος ποτέ δεν είχε καταφέρει! Είμαστε
προσκεκλημένοι να μοιραστούμε την κατάκτηση του θανάτου!
Τι θα κάνουμε με τον Χριστό, αυτή την ιστορική φιγούρα; Με Αυτόν που πέθανε
για μας και είναι τώρα ζωντανός;
Η Ανάσταση θέτει «επί τάπητος» την πρόκληση, των δικών μας αποφάσεων, γι’
Αυτόν!
Αφήνουμε την ζωή μας στα χέρια Του και βρίσκουμε ζωή και ελπίδα;
ή επιλέγουμε να ζήσουμε με τον δικό μας τρόπο;
Δεν υπάρχει τρίτη ουδέτερη επιλογή. Ή είμαι μαζί του ή χωρίς Αυτόν!
Ας μην απελπιζόμαστε.
Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη Του, που ξέρει να σώζει ζωές! Τα όνειρα διαρκούν
λίγο και η πείνα κρατάει πολύ, όσο η ίδια η ζωή. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ζωή
χορτάτη, που δεν θα ονειροπολεί, όμως θα ονειρεύεται και θα έχει στοχοθέσιο να
μη μείνει πεσμένη σε τέλμα ισοπεδωτικής ρουτίνας, αλλά θα συνανανασταίνεται
διαρκώς με τον Αναστάντα και θα συμπορεύεται μέσω μιας διαδρομής καθημερινής
χαράς με τον Χριστό και τους συμμαθητές (Λουκ. 24, 13-35 Προς Εμμαούς)
Λοιπόν;
«Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει
σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή.
Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί.
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή.»
(Στίχοι Γιάννης Αγγελάκας)
Κάτι τέτοιο ευχή και προσευχή για όλους
Με εκτίμηση και αγάπη
Ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου