Ο Κύριος δεν ήλθε στον κόσμο για να καλυτερεύση απλώς τις συνθήκες της παρούσης ζωής’ δεν ήλθε για να προτείνη  κανένα οικονιμικό ή πολιτικό σύστημα, ούτε για να μας διδάξη καμιa μέθοδο ψυχοσωματικής ισορροπίας.

        Ήλθε για να νικήση τον θάνατο και να φέρη την αιώνια ζωή: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστευων εις αυτόν μην απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω.3,16).  Και αυτή η αιώνιος ζωή δεν είναι υπόσχεσι για μεταιστορική ευτυχία, δεν είναι μια απλή μεταθανάτια επιβίωσι, ούτε μια παράτασι ατέρμονη της παρούσης ζωής.  Αιώνιος ζωή είναι η Χάρι που φωτίζει και νοηματίζει από σήμερα τα παρόντα και τα μέλλοντα, την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου.

. . .  Αυτό που έχει ο άνθρωπος και αξίζει, δεν είναι τόσο οι σωματικές και διανοητικές ικανότητες, αλλά ότι μπορεί να γίνη κοινωνός της Αναστάσεως του Χριστού, ότι μπορεί να πεθάνη και να ζήση από σήμερα την αιώνια ζωή. «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν,και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιω.12,25).

       Ο μοναχός ( χριστιανός), με το να δώση ολοκληρωτικά τον εαυτό του στον Θεόν, σώζει τη μιάν αλήθεια. Ζη και φανερώνει τη μια χαρά :  «Ος αν απολέση, ούτος σώσει…».

       Η ζωή του μοναχού (χριστιανού) είναι μια απώλεια και μια εύρεσι.

       Ορθόδοξος μοναχός δεν είναι απλώς ο «μυστικός».  Δεν είναι αυτός που με μια ορισμένη δίαιτα ή τεχνική έφτασε σε υψηλό βαθμό αυτοκυριαρχίας και σε ασκητικά κατορθώματα. Αυτά από μόνα τους είναι επιτεύγματα του παρόντος αιώνος, ασήμαντα και ανίκανα να νικήσουν τον θάνατο για τον μοναχό και τους αδελφούς του.

      Αληθινός Ορθόδοξος μοναχός είναι ο αναστημένος.  Δεν έχει σαν αποστολή να κάμη κάτι με τις σκέψεις του ή να διοργανώσει κάτι με τις ικανότητές του, αλλά να δώση με τη ζωή του μαρτυρία ότι ο θάνατος νικήθηκε. Και αυτό γίνεται με το να θάπτεται ο ίδιος σαν το σπόρο μέσα στη γη.

     Γι’ αυτό, όπως αναφέρει το Γεροντικό, όταν κάποτε ένας νέος μοναχός ανέφερε στον Γέροντα: Βλέπω ότι ο νους μου διαρκώς βρίσκεται στον Θεό, εκείνος του λέει: Δεν είναι μεγάλο πράγμα το να βρίσκεται ο νους σου στον Θεό’ αυτό που έχει σημασία, είναι το να θεωρής  «εαυτόν υποκάτω πάσης κτίσεως».

       Έτσι, τον μεταφέρει  σ’ έναν άλλο χώρο. Από τη μερική απασχόλησι, που μπορεί να είναι οι σκέψεις μας για τον Θεό, τον καλεί στην ολοκληρωτική προσφορά, στην ταπείνωσι, που είναι αληθινός θάνατος, και ταυτόχρονα η ανάστασι σε μια νέα ζωή, σεμνή και παντοδύναμη.

ΚΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Αρχιμ. Βασιλείου, Καθηγουμένου Ι.Μ. Ιβήρων, εκδ. Μονής.