«Κύριε, βλέπεις ότι θέλω να προσευχηθώ ενώπιόν Σου με καθαρό νου, αλλά οι δαίμονες με εμποδίζουν.  Πες μου τι πρέπει να κάνω για να απομακρυνθούν από μένα». Και έλαβα μέσα στην ψυχή μου αυτή την απάντηση από τον Κύριο:  « Οι υπερήφανοι υποφέρουν πάντα από τους δαίμονες»

        Εγώ είπα : «Κύριε, Εσύ είσαι ελεήμων ΄ η ψυχή μου Σε γνωρίζει΄ πες μου τι πρέπει να κάνω για να ταπεινωθεί η ψυχή μου».  Και ο Κύριος απάντησε στα μύχια της ψυχής μου : «Κράτα τον νου σου στον  Άδη και μην απελπίζεσαι»

                                                                                                                           Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

        Κράτα τον νου σου  στον Άδη και μην απελπίζεσαι. Δύσκολη κουβέντα ! Δυνατή, μαχητική, μα συγχρόνως και δύσκολη.  Για να την κατανοήσουμε σε όλο το βάθος, θα πρέπει να βρεθούμε  εμείς σε μία ανάλογη πνευματική κατάσταση με εκείνη του Σιλουανού.  Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να την προσεγγίσει παρά μόνο με προσοχή, αποποιούμενος τη σοφία αυτού του κόσμου, προκειμένου να αφήσει τόπο στη σοφία του Πνεύματος, που είναι άλλης τάξεως και λογικής.

. . . Είναι γεγονός ότι αυτός ο λόγος έδωσε τόπο σε διάφορες ερμηνείες.  Εκλαμβάνεται συχνά (σε ένα πρώτο επίπεδο, ψυχολογικό) ως λόγος παραμυθίας και ενθάρρυνσης, ενώπιον μιάς κατάστασης μεγάλου πόνου, δυστυχίας και απογοήτευσης.  Αυτή η αντίληψη, όσο και να είναι γόνιμη ενδεχομένως ,δεν είναι αυτή του Σιλουανού.  Για εκείνον, το να κρατάς τον νου σου στο Άδη, είναι ένα ασκητικό διάβημα αυτοκαταδίκης, που σου επιτρέπει να μετανοήσεις  όπως πρέπει, να μάχεσαι ενάντια στην αλαζονεία, να θριαμβεύεις πάνω στα πάθη και τους δαίμονες.

        Κατ αρχάς, για να διειδύσουμε μέσα στο μυστήριο αυτού του λόγου, ή καλύτερα για να τον αφήσουμε να καταδυθεί στην καρδιά μας, είναι απαραίτητο να απομακρυνθούμε από μία συγκεκριμένη αντίληψη για τον  Άδη, που απαντά συχνά στη Δύση και κουβαλά μαζί της ένεν κυκεώνα μεσαιωνικών  συνδηλώσεων. Ο  Άδης στην περίπτωσή μας δεν υποδηλώνει ένεν γεωγραφικό τόπο (έναν τόπο απ’ όπου απουσιάζει ο Θεός), αλλά  μια πνευματική κατάσταση, ένα «έγκαυμα»  στη συνείδηση (Ωριγένης, 2^ος αι.). Είναι εν προκειμένω η κατάσταση εκείνης της ψυχής που είναι χωρισμένη από τον Θεό, εξαιτίας των αμαρτιών της’ ή καλύτερα, είναι η κατάσταση εκείνης της ψυχής που εκτίθεται στη χάρη, αλλά είναι τόσο αδιαπέραστη και εγκλωβισμένη στη μόνωσή της, τόσο διογκωμένη από το εγώ της και τα πάθη, ώστε  δεν μπορεί να δεχθεί τη χάρη’ δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να αναζωογονηθεί από αυτή, χωρίς να καεί από το πυρακτωμένο φως της αγάπης του Θεού.

Μάξιμος  Εγκέρ «Κράτα τον νού σου στον Άδη . . .»“Prier 15 Jours avec  Silouane” εκδ. Εν Πλω.