Δεν αρκεί να μετανιώνουμε για τις ατέλειωτες αμαρτίες μας’ δεν αρκεί να θέτουμε ερωτήματα καθαρά ηθικής τάξης : «συμπεριφέρομαι καλά ή αντίθετα συμπεριφέρομαι άσχημα:». Το θέμα είναι να γνωρίζω τι είδους άνθρωπος είμαι.  Με θεωρώ ανθρώπινο ον’  είμαι ικανοποιημένος που δείχνω σεβασμό στην ορθόδοξη χριστιανική μου ιδιότητα΄ είμαι ικανοποιημένος που αποδεικνύομαι άξιος γιός, κόρη ,σύζυγος ή γυναίκα, μνηστήρας ή μνηστή, πατέρας ή μητέρα’ είμαι ικανοποιημένος που αποδεικνύομαι άξιος φίλος, συνάδελφος  ή συνεταίρος στη δουλειά’ όμως, σε τελευταία ανάλυση, ποιος είμαι : Ποιό είναι το αυθεντικό μου κομμάτι και ποιο το επίπλαστο ; Μέχρι ποιο σημείο προσπαθώ να φαίνομαι αντί απλά να είμαι ;

       Όταν, αργά ή γρήγορα, μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις, που μας επέτρεπαν να φτιάξουμε φράγμα προστατευτικό απέναντι στις αναμνήσεις, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το παρελθόν μας, το μακρινό ή το πρόσφατο, και θα μας είναι σκληρό να συμφιλιωθούμε μαζί του. Εξοπλιζόμενοι όμως με θάρρος και αποφασιστικότητα, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο τέρμα, με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο ο επιφανειακός εαυτός μας αλλά και ο εσώτερος να μεταμορφωθούν.

        Επιτρέψτε μου ακόμα μια λέξη σχετικά με τούτη την κατάσταση της κόπωσης, τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής, του σώματος αλλά και της ψυχής,  που γίνεται μόνιμη με το πέρασμα των χρόνων και την εξέλιξη της ζωής σε οποιαδήποτε ηλικία.

      Κάποιες φορές μας λείπουν οι δυνάμεις που χρειάζονται για να συγκεντρώσουμε το νου μας στην προσευχή.  Θέλουμε να προσευχηθούμε αλλά νιώθουμε πολύ αδύναμοι.  Η καρδιά μας βασανίζεται κι όμως ο νους μας διστάζει.  Σκεφτείτε μια ήρεμη λίμνη πάνω από την οποία φυσάει ένα ελαφρό αεράκι : όλη η επιφάνειά της κυματίζει και δεν αντανακλά ούτε τον ουρανό ούτε τη γη ‘ στο βάθος της πάλι παραμένει ήρεμη, χωρίς να την έχει προσβάλει ο άνεμος.  Συχνά μοιάζουμε με τη λίμνη, στο βάθος μας είμαστε διαυγείς και γαλήνιοι, στην επιφάνεια όμως έχει ξεσπάσει τέτοιο μπουρίνι που δεν υπάρχει τρόπος να μαζέψουμε τους λογισμούς και τα αισθήματά μας. Και τότε τι κάνουμε ;

       Να μια συμβουλή που μου έδωσε στο παρελθόν ο πνευματικός μου πατέρας για το ζήτημα αυτό, και για την οποία του είμαι βαθιά ευγνώμων.  Με συμβούλεψε να κάνω πέντε βαθιές μετάνοιες, πριν ξαπλώσω.  Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι στον αριθμό των μετανοιών, ούτε στο αν πρέπει  να τις κάνω ή όχι, αλλά στο να βρεθώ ενώπιον του Θεού, και να ταπεινωθώ μπροστά Του – «εν πνεύματι και αληθεία»-, «εξ όλης της ψυχής μου» - και να πω : Κύριε ! . . .

Anthony Bloom, «Το μυστήριο της ίασης», εκδ. Εν πλώ