Η σπαρακτική ιστορία της ανθρώπινης φιλαυτίας είναι η τραγωδία του σπόρου πού δεν γίνεται ποτέ το πανύψηλο δέντρο πού φέρει καρπούς. Αντί να μεγαλώσει μέσα σε μία ολοένα και διευρυνόμενη σφαίρα αγάπης, η οποία τελικά περικλείει όλη την ανθρωπότητα, όπως η αγάπη του Χριστού αγκάλιασε τον κόσμο επάνω στο Σταυρό, η ψυχή διαστρεβλωμένη από τη φιλαυτία, συρρικνώνεται, μετασχηματισμένη σε μία αξιολύπητη μπάλα ορέξεων, πλεονεξίας και απομόνωσης.  Όλο το θαυμάσιο δυναμικό με το οποίο ο άνθρωπος  έχει προικοδοτηθεί πνίγεται και διαστρεβλώνεται καθώς κατευθύνεται προς ένα ανάξιο στόχο, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο τον άνθρωπο παγιδευμένο στο πολύ μικρό, πνιγερό και εντελώς υποκειμενικό κόσμο του σώματός του.

       Αλέξιος Ιερομόναχος Κρακαλλινός,"Θεραπεία της ψυχής" εκδ. Αρμός