Μη αποστρέψης το πρόσωπό σου

από του παιδός σου, ότι θλίβομαι'

ταχύ επάκουσόν μου' πρόσχες

τη ψυχή μου, και λύτρωσαι αυτήν

        Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου.αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία ". . . ότι θλίβομαι !"- και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σρακοστή :  το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.

        Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στο τέλος.  Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του.  Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ'αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό.  Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι" !

        Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σ'αυτή τη θλίψη,ότι μόνον σ΄Αυτόν μπορώ να πω "πρόσχες τη ψυχή μου".

        Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη θεία βοήθεια.

Alexander Schmemann, GREAT LENT, journey to Pascha, ST. VLADIMIR'S SEMINARY PRESS.

                                     ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ