Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας σε μιά αναφορά πού σίγουρα δεν είναι βιβλική και δεν διαθέτει κάποια αυθεντία από μόνη της, αλλά που ωστόσο μου φαίνεται ενδιαφέρουσα.  Τον δέκατο έβδομο αιώνα, ένα Ρώσος ιερέας, ένας άνθρωπος με φλογερό φρόνημα, έγραψε την αυτοβιογραφία του . Ήθελε να καταδείξει πώς ένας άνθρωπος πίστης μπορεί να παραμείνει εδραίος στην πίστη του, ανεξάρτητα απο τη διλιότητα (ή από αυτό πού εξελάμβανε ως δολιότητα) της ορατής Εκκλησίας.  Στον πρόλογο αυτής της αυτοβιογραφίας, ο συγγραφέας κάνει λόγο γιά τη θεία Σύνοδο που προηγήθηκε της κτίσης του κόσμου και λέει : "Στο φώς όσων γνωρίζουμε για τον ένσαρκο Θεό, μπορούμε να πούμε πώς κάποια στιγμή ο Πατέρας είπε στον Υιό: "Υιέ μου, ας ποιήσουμε τον ορατό κόσμο και τον ανθρωπο". Και ο Υιός απάντησε: "Πατέρα, ας γίνει κατά το θέλημά Σου". Και ο Πατέρας πρόσθεσε: "Υιέ μου,γνωρίζεις άραγε πώς άν ενεργήσω διά Σού, θα έρθει κάποια μέρα που ο άνθρωπος θα μας προδώσει και, προκειμένου να τον φέρουμε πάλι κοντά μας, θα πρέπει να πεθάνεις ;"  Και ο Υιός απάντησε και πάλι : "Ας γίνει κατά το θέλημά  Σου, Πατέρα". Κι έτσι πλάστηκε ο κόσμος".  Αυτό το απόσπασμα δεν είναι από κάποιο απόκρυφο κείμενο, δεν προσποιείται δηλαδή ότι διατυπώνει κάποια βιβλική πραγματικότητα με άλλη ορολογία, αλλά εκφράζει μιά βαθιά εσωτερική αλήθεια : ο Θεός, μέσα στην πραγματικότητα της θείας πανσοφίας Του, θέλησε και κάλεσε στην ύπαρξη τον κόσμο, έχοντας πλήρη συνείδηση των συνεπειών που αυτή η θεία κλήση (η θεία κήση πού έκανε έναν ελεύθερο κόσμο να αναδυθεί εκ του μηδενός) θα είχε για τον Ίδιο τον Θεό.  Αυτός είναι, θα λέγαμε, ένας αγώνας μεταξύ Θεού και κόσμου, και η τραγωδία για την οποία τόσο συχνά παραπονιόμαστε είναι πιό τραγική για τον Θεό παρά για τον κόσμο !
        Μέσα από την ιστορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, βλέπουμε πώς ο Θεός αναλαμβάνει συνεχώς την πλήρη ευθύνη της δημιουργικής Του ενέργειας.  Βήμα βήμα υποστηρίζει τούς προφήτες, διακηρύσσει το θέλημά Του, αποκαλύπτει το βάθος της σκέψης Του. Ο Αμώς λέει ότι προφήτης είναι εκείνος με τον οποίο ο Θεός μοιράζεται τις σκέψεις Του.  Και ο Θεός διατηρεί την πιστότητά του, όταν η κτίση γίνεται άπιστη - θυμηθείτε τον Ωσηέ και τις εικόνες πού δίνει για τον πιστό σύζυγο, που εγκαταλέίπετα από τή σύζυγό του.  Έτσι, πίσω απο καθετί υπάρχει μια μονομερής ενέργεια του Θεού, για την οποία όμως ο Θεός σηκώνει την πλήρη και έσχατη ευθύνη. Αυτό είναι σημαντικό, επειδή αν είμαστε "εν Θεώ", πρέπει να μοιραστούμε μαζί Του αυτή τη θεία ευθύνη, ή τουλάσχιστον να λάβουμε απ' αυτή το μερίδιό μας.  Η επιλογή μας να είμαστε Εκκλησία δεν αποτελεί παραδείσιο προνόμιο.  Είναι κατ' ουσίαν μια επιλογή συμμετοχής στο νού και την καρδια του Θεού, αλλά συνάμα και μιά επιλογή συμμετοχής στο έργο του Χριστού κατά την Ενσσάρκωση και τη θεία οικονομία της σωτηρίας.

Anthony Bloom, "Προσευχή και Αγιότητα" εκδ. "εν Πλώ"Ιουν. 2011