Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Μέσα μου κάτι ξαναζεί

Που μεγαλώσαμε μαζί

Και τόχα λησμονήσει.

Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ, πολύ

Που βάζεις μιάν ανατολή

 μετά από κάθε δύση.

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ευλογητή ναν’ η στιγμή

Που παίρνουν τέλος οι λυγμοί

Και κάτι ορθρίζει  εντός μου,

Κάτι απ΄την άρρητην αυγή

π’ αστραψ’ ο τάφος σου στη γη,

Ήλιε και Φως του κόσμου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ω Νικητή των νικητών,

στο ρημαγμένο σπίτι αυτό

Θα ‘ρθείς να κατοικήσεις;

Ωραίο, γλυκόλαλο πουλί,

στ’ αραχνιασμένο μου κελί

Και πώς θα κελαδήσεις;

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

                                                 Στην αναστάσιμη χαρά

Φυτρώνουν μέσα μας φτερά,

Κι αντάμα ξεκινάμε

Για κάποιες χώρες μακρινές,

που τόσες γνώριμες φωνές

μας προσκαλούν να πάμε.

 

Χριστός Ανέστη ! Το χαρτί

Σκίστηκε πάνω στη γιορτή

Κι ο άνεμος το πήρε.

Πάνε παλιοί λογαριασμοί

Και λογισμέ συ, στείρε.

. . . . . . . . . . . . . . . . .

                                               Άνοιξη μπήκε για καλά,

Κι η θάλασσα παιζογελά

Κι ανθίζουν οι κήποι εντός μου.

Πλάκες, που στέκατε βαριές

Στα μνήματα και στις καρδιές,

Σας έσπασε ο Χριστός μου.

                                       Γ.  ΒΕΡΙΤΗ