Μπορεί κανείς να επιλέξει ένα ιδεώδες, να  δημιουργήσει για τον εαυτό του μια εικόνα αυτού που θα ήθελε να είναι και να προσπαθήσει να τη "μαϊμουδίσει".  Και ίσως μερικές φορές να το καταφέρει με μεγάλη επιτυχία. Αλλά μπορεί μέσα μας να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ίσως ο Θεός θα ήθελε να έρθει στην επιφάνεια.  Δεν μιλώ για το υποσυνείδητό μας, αλλά για τα βάθη της προσωπικότητάς μας που θα μπορούσαν να ανθίσουν και να μας καταστήσουν άτομα πολύ μεγαλύτερου αναστήματος που εμείς καταπνίγουμε και σκοτώνουμε...

... Το αποτέλεσμα αυτής της επιθυμίας μας να ζούμε επιφανειακά  είναι ότι δεν μπορούμε να συναντήσουμε τον Θεό, που είναι έτοιμος να κατέβει στην κόλαση, να φτάσει σ' αυτό το βαθύ σκότος και χάος και να μας τραβήξει έξω, όπως έκανε στη Γένεση, δίνοντας έκφραση σε όλες τις δυνατότητες, σε ό,τι μπορούσε να ανθίσει και να καρπίσει. Έτσι, λοιπόν αντί να έχουμε μια βαθιά, δραματική σχέση με τον Θεό, προσπαθούμε να έχουμε μια επίπεδη, ευγενική, οργανωμένη σχέση, όπου παίζουμε με ασφάλεια διατηρώντας τους κανόνες...

Anthony Bloom, "Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ" Εκδόσεις, πορφύρα.