Ελπίδα και Ανάσταση

Justin Welby

Το 1944 ένας Βρετανός στρατιώτης, στην εκστρατεία της Νορμανδίας ρωτήθηκε από έναν φίλο του τι θα έκανε μετά τον πόλεμο.  Ήταν αρχιτέκτονας στην εποχή της ειρήνης και η απάντησή του ήταν ότι θα χτίσει έναν καθεδρικό ναό!

Το όνομά του ήταν Basil Spence, και οι φίλοι του πρέπει να πίστευαν ότι ήταν τρελός, γιατί μόνο ένας καθεδρικός ναός είχε ολοκληρωθεί στην Αγγλία μετά από τον καθεδρικό του St Paul στο Λονδίνο 350 χρόνια νωρίτερα.

Το 1950 ο Spence, γεμάτος με ελπιδοφόρα έμπνευση και φιλοδοξία, κέρδισε τον διαγωνισμό για το σχεδιασμό του καθεδρικού ναού του Κόβεντρι, ενός από τα σημαντικότερα μεταπολεμικά σύμβολα της ειρήνης και της συμφιλίωσης. Ολοκληρώθηκε το 1962.

Η φαντασία, η φιλοδοξία, η ελπίδα, είναι μερικές απ’ τις τροφές που τρέφουν το μυαλό μας σε σκοτεινούς καιρούς.  Μπορούν να είναι απλώς απόδραση, ή μπορούν να μας δώσουν μια σταθερή κατεύθυνση και πρόθεση.

Αυτή η αίσθηση μιας νέας κατεύθυνσης και πρόθεσης, της ελπίδας που μας βοηθάει να προχωρούμε, είναι πιθανό να χλευαστεί από πολλούς.

Ο κυνισμός μας λέει ότι όλα θα συνεχιστούν όπως πριν.  Η απελπισία μας λέει ότι ο δρόμος πλησιάζει στο τέλος του. Ο φόβος μας λέει να φροντίσουμε τον εαυτό μας.

Η έξυπνη και όμορφη ελπίδα μάς δίνει ένα θάρρος και μια μεγάλη φιλοδοξία, όταν βασίζεται σε αυτό που ξέρουμε ότι είναι αλήθεια.

Ούτε οι γυναίκες, ούτε οι δύο μαθητές είχαν ελπίδα, όταν πήγαν στον τάφο. Η Μαρία ήταν τόσο γεμάτη θλίψη, τόσο επηρεασμένη από μια απολύτως λογική απόγνωση, που δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει τον Ιησού όταν στάθηκε μπροστά της.

Ποιος θα αναγνώριζε κάποιον, τον οποίον νόμιζε νεκρό;

Ωστόσο, μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η Μαρία ανακοινώνει ότι έχει δει τον Κύριο.  Λίγο αργότερα, ο Πέτρος λέει στον Κορνήλιο ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί και ότι αυτό ήταν το θεμέλιο της ελπίδας για όλους τους ανθρώπους.

Υπάρχουν τρία εκπληκτικά πράγματα σε αυτά που λέει ο Πέτρος.

Πρώτον, ότι κάποιος θα μπορούσε να αναστηθεί από τους νεκρούς.  Η αλλαγή του Πέτρου από τον εκφοβισμένο αρνητή του Χριστού σε τολμηρό υποστηρικτή Του είναι μια από τις σπουδαίες της Ανάστασης.

Δεύτερον, ότι ο Θεός θα αγκάλιαζε με την αγάπη Του ολόκληρο τον κόσμο.

Τρίτον, ότι οι Ρωμαίοι κατακτητές και οι υπόδουλοι Εβραίοι θα μπορούσαν να συνυπάρχουν με ενότητα.

Μέχρι σήμερα, η Ανάσταση του Ιησού είναι το στέρεο θεμέλιο όλων των ελπίδων για έναν καλύτερο κόσμο. Οι πρώτοι χριστιανοί διαπίστωσαν ότι ο Θεός είχε καταστήσει μία ζωή νέα και δυνατή και μας την προσέφερε.

Μέσα από τον Ιησού Χριστό, οι πρώτοι Χριστιανοί ενδυναμώθηκαν για να ζήσουν με τρόπους που έφεραν αιώνια ζωή σε πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και αδύναμους, τους προνομιούχους και τους περιθωριοποιημένους.

Μια καταπληκτική κοινότητα μεγάλωσε και αγάπησε και υπηρέτησε τους ανθρώπους σε καιρούς ειρήνης και πολέμου, υγείας αλλά και μεγάλων επιδημιών. Αυτή είναι η ίδια κοινότητα, η παγκόσμια εκκλησία, που ακόμα ζει και μεγαλώνει σε όλο τον κόσμο.

Η Ανάσταση δεν αλλάζει μόνο εμάς ατομικά, αλλά είναι το καύσιμο για μια φιλοδοξία γεμάτη ελπίδα και φαντασία που μετατρέπει τα όνειρα σε πραγματικότητα. Το βασικό χριστιανικό χαρακτηριστικό είναι η ελπίδα, και το οποίο μας φέρνει σήμερα, την ημέρα του Πάσχα 2020. Ποιος δεν νιώθει το σοκ των τελευταίων εβδομάδων;

Τόσοι πολλοί υπέφεραν από τον ιό, ήταν στο νοσοκομείο ή θρήνησαν κάποιον που έφυγε.

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο αισθάνονται αβεβαιότητα, φόβο, απελπισία και απομόνωση. Ανησυχούν για την δουλειά τους, για την επάρκεια των τροφίμων, καθώς είναι απομονωμένοι από τους αγαπημένους τους και αισθάνονται ότι το μέλλον θα είναι σκοτεινό. Αλλά δεν είναι μόνοι.

Οι γυναίκες πήγαν στον τάφο μέσα στο σκοτάδι, και εκεί βρήκαν το φως και την ελπίδα του Χριστού να ανασταίνεται από τους νεκρούς.  Η Μαρία Μαγδαληνή γύρισε τον κόσμο των μαθητών πίσω στο φως, εκείνη η γυναίκα που, όπως ο προκάτοχός μου Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, Λάνσελοτ Άντριους είπε, ήταν «τελευταία στο σταυρό και πρώτη στον τάφο».

Τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν την Ανάσταση, όλοι αυτοί είχαν ένα νέο όραμα για τη δικαιοσύνη, μοιράστηκαν τα αγαθά τους, νοιάζονταν ο ένας τον άλλον τόσο δυνατά που με τον καιρό ο κόσμος άλλαξε και αλλάζει έως αυτήν την ημέρα.

Αυτό ήταν ένα όραμα της Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη, όπου πλέον ο θάνατος δεν θα είναι το τέλος.

Αυτό μας φέρνει πίσω στη φιλόδοξη φαντασία και την παράλογη ελπίδα. Για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, έχουμε μια ελπίδα που είναι βέβαιη σαν βράχος.

Ακόμα και σε αυτές τις σκοτεινές μέρες του εφετινού Πάσχα μπορούμε να τραφούμε με ελπίδα.  Μπορούμε να ονειρευτούμε πώς θα είναι η χώρα μας και ο κόσμος μας μετά την πανδημία.

Θα εξακολουθεί να υπάρχει κακία και πόλεμος, φτώχεια και διώξεις, απληστία και πλεονεξία.  Πάντα υπήρχε, πάντα θα υπάρχει.

Ωστόσο, στην Ανάσταση του Ιησού ο Θεός ανάβει ένα φως, που μας καλεί στη δικαιοσύνη, να ζήσουμε με ταπεινή γενναιοδωρία, να μεταμορφώσουμε τις κοινωνίες μας.

Μετά από τόσα βάσανα, τόσο ηρωισμό από τους εργαζόμενους στα νοσηλευτικά ιδρύματα, τόση προσπάθεια, όταν αυτή η επιδημία εξαπλώθηκε εδώ και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με το να επιστρέψουμε στο παρελθόν σαν να είναι όλα κανονικά.

Πρέπει να υπάρχει μια ανάσταση της κοινής μας ζωής, κάτι που συνδέεται με την παλιά, αλλά είναι διαφορετική και πιο όμορφη.

Πρέπει να το ονειρευτούμε γιατί αυτό είναι το δώρο του Θεού. Μετά πρέπει να το χτίσουμε σε συνεργασία με τον Θεό.

Στη νέα ζωή της Ανάστασης του Ιησού, τολμούμε να έχουμε πίστη στη Ζωή πριν από το θάνατο. Ελπίζουμε, λόγω της Ανάστασης.

Μετάφραση: Χρήστος Ιωάννου

ΠΗΓΗ:enoriako.info/Κατηγορία:Μενού/ Αναδημοσιεύσεις