Ο Κόσμος είναι μια αέναη αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο.  Είναι ο τρόπος της μεταξύ τους σχέσης, ο τόπος της αδιάκοπης ελεύθερης και χαρμόσυνης συνάντησης του ανθρώπου με τη μόνη αληθινή ζωή – Ζωή της ίδιας της ζωής – το Θεό. «Δικά σου πλάσματα είμαστε, και η καρδιά μας δεν ησυχάζει όσο δεν αναπαύεται μέσα σου». (Αυγουστίνος)

        Όμως η τραγική  ειρωνεία έγκειται στο ότι ο άνθρωπος δεν θέλησε τη ζωή με το Θεό και για το Θεό – και στο σημείο αυτό είναι που βρίσκεται η καρδιά της χριστιανικής διδασκαλίας για την αμαρτία.  Ο άνθρωπος θέλησε τη ζωή για τον εαυτό του.  Βρήκε τον προορισμό, το σκοπό και τι περιεχόμενο της ζωής του στον εαυτό του.  Και μ αυτήν την ελεύθερη επιλογή του εαυτού του και όχι του Θεού, την προτίμηση του εαυτού του  έναντι του  Θεού, ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει υποδουλώθηκε στον κόσμο, έγινε σκλάβος της ίδιας του της εξάρτησης από τον κόσμο.  Χρειάζεται να φάει για να ζήσει, μα με τον τρόπο αυτό μετέχει στη θνησιμότητα, αφού η τροφή δεν κρύβει εντός της ζωή.

        «Ο άνθρωπος  είναι  ό,τι τρώει», λέει ο Φόυερμπαχ.  Πράγματι έτσι είναι. Όμως ότι τρώει είναι ήδη νεκρό.  Ο άνθρωπος χρειάζεται να τραφεί για να ζήσει, μα αντί γι αυτό άρχισε να ζει για να τρέφεται.  Και μέσα σε αυτόν τον παράλογο και φαύλο κύκλο κρύβεται το θλιβερό πεπρωμένο της ανθρώπινης ζωής.

       Συνεπώς, ο θάνατος είναι καρπός μιας ζωής δηλητηριασμένης, μιας ζωής υποκείμενης σε αποσύνθεση, στην αποσύνθεση εκείνη που ο άνθρωπος εκούσια υπέταξε τον εαυτό του.  Μη έχοντας ο άνθρωπος ζωή αφ εαυτού, υπέταξε τον εαυτό του στον κόσμο του θανάτου

       «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν».   Είναι ο άνθρωπος που εισήγαγε το θάνατο στον κόσμο επιλέγοντας εκούσια μια ζωή κλεισμένη στον εαυτό  του και για τον εαυτό του, αποκόπτοντας έτσι τους δεσμούς του με την πηγή, το σκοπό και την ουσία της ζωής – το Θεό.  Αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατος ως αποσύνθεση και ακρωτηριασμός, παροδικότητα και ανεστιότητα, έγινε ο υπέρτατος νόμος της ζωής, ο νόμος που αποκαλύπτει σε κάθε τι την απατηλή φύση του κόσμου.

       Θέλοντας ο άνθρωπος να παρηγορηθεί, έπλασε το όνειρο ενός «άλλου» κόσμου, απαλλαγμένου από το θάνατο.  Και στο βωμό αυτού του ονείρου θυσίασε αυτόν εδώ  τον κόσμο, παραδίνοντάς  τον αμαχητί στο θάνατο.  Μόνο με την ολοκληρωτική μας επιστροφή στη χριστιανική κατανόηση του θανάτου - του θανάτου ως ρίζας της διαστροφής του ανθρώπου από την κατανόηση του αληθινού περιεχομένου της ζωής  - θα κατορθώσουμε να ακούσουμε και πάλι, σαν πρωτάκουστη, τη χριστιανική  διακήρυξη της κατάργησης του θανάτου εν τη  Αναστάσει.

Alexander Schmemann, “O Death. Where is Thy Sting ?” «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» εκδ. Εν πλώ.