«Το καινούργιο προζύμι»

Published: 11 April 2015

«… Καθαρίστε την Εκκλησία από το παλιό προζύμι, ώστε να είστε νέο ζυμάρι… Το πραγματικό δικό μας Πάσχα είναι ότι θυσιάστηκε για μας ο Χριστός…»(Α’ Κορ. 5, 7).

«Μεγάλωσα σε μια περίοδο, όπου στη χώρα μου, η λέξη Θεός… δεν γραφόταν με κεφαλαίο. Η πίστη στο Χριστό, για τη χώρα μου, ήταν σημάδι ανοησίας και παραλογισμού. Όμως, μια συγκεκριμένη μέρα κάθε άνοιξη, τα σπίτια γέμιζαν από ασυνήθιστες μυρωδιές φαγητών και πολύχρωμα αυγά. Παντού κυριαρχούσε μια γιορτινή αίσθηση. Μου άρεσε να ψήνω κουλίτς (ρωσικό τσουρέκι) και να βάφω αυγά! Εκείνη τη μέρα ο κόσμος πήγαινε στο νεκροταφείο. Για πολλούς ήταν η μόνη μέρα του χρόνου, όπου μνημονεύονταν οι νεκροί συγγενείς. Αν έτρωγες στο Πασχαλινό τραπέζι και πήγαινες στο νεκροταφείο, τότε είχες γιορτάσει το Πάσχα!! Όταν γνώρισα το Χριστό κατάλαβα ότι τα έθιμα είχαν γεννηθεί σε κοινωνίες που Τον είχαν αγαπήσει και το εξέφραζαν μ’ αυτούς τους τρόπους, ενώ η δική μου κοινωνία δεν είχε καμμία γνωριμία μαζί Του, απλώς τηρούσε συνήθειες και ανταπέδιδε "εποχιακές ευχές"»! (Galina Sampsonova).

Αυτή η γυναίκα εκφράζει αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει με όσους εκδηλώνουν θρησκευτικές συνήθειες και έθιμα, εξαντλώντας την υπόθεση της πίστεως, στην συναισθηματοεθιμική της έκφραση. Πάρα πολλοί άνθρωποι θα βρεθούν με ένα κερί στα χέρια λίγα λεπτά έξω από κάποια Εκκλησία τη νύχτα της Αναστάσεως, και θα θεωρήσουν κι αυτοι… «ότι έχουν γιορτάσει το Πάσχα»!!

Όμως ο απόστολος Παύλος μας φωνάζει να καθαριστούμε από το παλαιό προζύμι… Δηλαδή από συνήθειες έστω και ευσεβείς, που δεν έχουν αντίκρυσμα στην ψυχή μας. Που δεν είναι εκφράσεις του τρόπου της ζωής μας. Πολύ περισσότερο, που δεν είναι ρυθμιστικές της ποιότητας και του ήθους της καρδιάς μας. Μαζί με τον Μωϋσή (Εξοδ. 12, 11) και ο Απ. Παύλος μας λέει ότι «οι ζώνες μας θα είναι σφιγμένες, και τα παπούτσια στα πόδια μας, και τα ραβδιά στα χέρια μας, και θα τρώμε βιαστικά γιορτάζοντας την Διάβασή μας (= Πάσχα), με τη βοήθεια του Κυρίου, από την δουλεία στην ελευθερία». Κι ότι πρέπει, «όταν μας ρωτήσουν τα παιδιά μας: Τι είναι αυτή η γιορτή; Να μπορούμε να απαντήσουμε: είναι θυσία σ΄ Αυτόν, που "σκέπασε" τα σπίτια-καρδιές μας και τον Οποίον κανείς δεν θα χάσει όταν τον φυλάει στην καρδιά του».

* * *

Ο Χριστός ανασταίνει στην διάρκεια της επίγειας ζωής Του, τρεις ανθρώπους, όχι για να εκπλήξει και να φανερώσει την δύναμή Του, αλλά από αγάπη. Για να παρηγορήσει μια μάνα χήρα (Ναΐν), ένα πατέρα πονεμένο (Ιάειρος), και δύο αδελφές απελπισμένες (Μάρθα και Μαρία). Και στις τρεις περιπτώσεις πάντως μιλάει για τον θάνατο σαν να πρόκειται για… ύπνο! Ανασταίνει το γυιό της χήρας της Ναΐν σαν να ξυπνά ένα κακομαθημένο νεαρό, που αργεί τα πρωινά να σηκωθεί από το κρεβάτι του, λέγοντάς του: Σήκω πάνω νεαρέ! Για την κόρη του Ιαείρου διαβεβαιώνει (παρότι οι «ξύπνιοι γελάνε») ότι δεν πέθανε αλλά κοιμάται! Και για τον Λάζαρο τονίζει εμφαντικά και απόλυτα στην Μάρθα: Θα αναστηθεί ο αδελφός σου! Και επεξηγώντας επιπλέον, την διαβεβαιώνει, ότι Αυτός είναι η Ανάσταση, και ότι όποιος Τον εμπιστεύεται, και αν πεθάνει θα ζήσει! (Ιωάν. 11, 25-26). Ο θάνατος για τον Χριστό δεν είναι παρά ένας ύπνος, πιο βαθύς από τον συνήθη. Αλλά και τόσο βαθύς, που μόνον η αγάπη Εκείνου που κλαίει κοντά στον τάφο του Λαζάρου, μπορεί και τον αναστέλλει!
Απ όλα αυτά, οι Χριστιανοί τους χώρους που θάβουν τους νεκρούς τους τους ονόμασαν… "υπνωτήρια" – Κοιμητήρια!

* * *

Κάμποσοι σημερινοί άνθρωποι δεν ακούνε και δεν αποδέχονται την αλήθεια του Χριστού, γιατί σκανδαλίζονται από τα θαύματά Του, ειδικότερα από αυτά που προαναφέραμε. Δέν γίνονται τέτοια πράγματα σου λένε, καυχώμενοι, ότι είναι αθεράπευτα άθεοι, αφού δεν υποτάσσονται (λένε) στο σκεπτικό της αναγκαστικής διαδρομής: θαύμα… άρα αλήθεια… άρα υποχρεωτικό. Μέσα στον αφελη αυτοθαυμασμό τους, ξεχνάνε (ή θέλουν να ξεχνούν;) τον τρομερό λόγο του Χριστού, ο οποίος δεν ζητάει να τον εμπιστευθούν από τα θαύματα (αντιθέτως δείχνει να απορρίπτει μια τέτοια εκδοχή, αφού δεν κατεβαίνει από τον Σταυρό όταν του λένε ότι θα τον πιστέψουν αν το κάνει), αλλά μεταθέτει τον λόγο της πίστεως σε απόκρυμνα και δυσθεώρητα ύψη επισημαίνοντας στον Θωμά μετά την Ανάστασή Του: «…ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας; Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».

Τι του λέει δηλαδή; Θωμά άραγε πιστεύεις επειδή με είδες; Είσαι λοιπόν σίγουρος; Εμπιστεύεται άραγε κανείς, επειδή απλώς είδε; Στο Σταυρό δεν ήσουν και στην συνάντηση με τους συμμαθητές σου έλλειπες! Όλοι αυτοί που σου λέγαν για μένα, δεν αξίζουν καμμιά εμπιστοσύνη από μέρους σου; Μόνον τα μάτια και τα χέρια σου εμπιστεύεσαι; Σημείον επιζητείς; Θα σου δοθεί και εσένα το σημείον Ιωνά του Προφήτου. Τρείς μέρες στην κοιλιά του κήτους ο Ιωνάς, και τρείς μέρες στον τάφο ο Χριστός. Οι Νινευΐτες που εμπιστεύθηκαν τον Ιωνά, θα κατακρίνουν όσους δεν εμπιστεύονται τον Χριστό. Η Νινευί δεν ζητάει θαύματα, μόνον εμπιστεύεται. Δέν είδε τον Ιωνά να εξέρχεται από την κοιλιά του κήτους. Όμως τον εμπιστεύθηκε και με την διδασκαλία του μετανόησε. Ο Ιωνάς πάει στην κοιλιά του κήτους για να μάθει την αγάπη του Θεού, και ο Χριστός επίσης πάει στον ΄Αδη, για να "μάθουν" οι άνθρωποι την αγάπη του Θεού! Οι άνθρωποι δεν είδαν τον Χριστό να ανασταίνεται, όμως όσοι δεν τυραγνιούνται από σκληροκαρδία (αυτοαναφορικού εγωϊσμού) συγκινούνται από μια αγάπη, που δέχεται να γίνει «ένα τίποτε» γι΄ αυτούς που αγαπάει, γι αυτούς ακριβώς, που την αμφισβητούν και την προσδιορίζουν ως «ένα τίποτε»! Συνεπώς όλο ζήτημα παίζεται στην καρδιά. « Έχει λόγους η καρδιά να εμπιστεύεται, που το μυαλό δεν τους καταλαβαίνει» (Βλ. Πασκάλ). Και φυσικά «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» (Α. Εξυπερύ: Μικρός Πρίγκηπας). Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες.

Πολλοί απ’ όσους απορρίπτουν ή αμφισβητούν ή αδιαφορούν για την Ανάσταση του Χριστού και δεν βλέπουν πια σχέση μπορεί να έχει αυτό το γεγονός με την δική τους ζωή (και με την ζωή της κοινωνίας…) ασφαλώς δεν θα παραλείψουν να τηρήσουν έθιμα και συνήθειες που αντικαθιστούν τελικά την ουσία και το νόημα της γιορτής. Θα "γιορτάσουν" το Πάσχα μ’ όλο αυτό το παλαιό προζύμι. Κανένα όμως ίχνος από το νεκρό "προζύμι" συνηθειών έστω και θρησκευτικών δεν πρέπει να μείνει μέσα μας. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «το δικό μας Πάσχα είναι το ότι θυσιάστηκε για μας ο Χριστός». Ο Χριστός δεν είναι Θεός συναισθηματικών απλώς καταστάσεων, αλλά Θεός αληθείας. Καθένας που φαντάζεται ότι φτάνει να διατηρεί ένα περίβλημα εθίμων, που τελικώς καταλήγουν να είναι ψευδαισθήσεις θρησκευτικής ζωής, χάνει πέρα για πέρα τη συνειδητοποίηση ότι το δικό μας Πάσχα, είναι η θυσία του Χριστού, Τον Οποίο πρέπει να εμπιστευθούμε και να προσοικειωθούμε συμμετέχοντας στην θυσία Του.

Για όλη Σου την θυσία, Λυτρωτά Πανοικτίρμων

μόνο δοξολογία έχουμε "ἀντιδοῦναι".

Γι αυτό, των δοξαζόντων, τον Σταυρόν την Ταφήν και την Ανάστασίν Σου, «φεῖσαι Χριστέ».

Συγχώρησε τα αμαρτήματά μας, και αξίωσέ μας να δούμε το πρόσωπό Σου, όταν θα κάνεις την πάνδημον έγερση των άνθρώπων. Κάνε να αξιωθούμε της φωνής Σου, που θα μας προσκαλεί στην Βασιλεία Σου, συμμετόχους των Αγίων Σου,

ωστε να δοξολογούμε εσένα την Ζωή και Ανάσταση ημών.

(Ρωμανός Μελωδός).

Με αγάπη και ευχές για καλό Πάσχα

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

 | Category: Κείμενα / Κήρυγμα Κυριακής www.enoriako.info