Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση.  Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος "άρχων του κόσμου τούτου".
   . . . Ο Σταυρός, η αναγκαιότητά του και το παγκόσμιο νόημά του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου :"και εδάκρυσεν ο Ιησούς..." . Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του  Λάζαρο και γι' αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή.  Η δύναμη της  Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή "δύναμη αυτή καθ' εαυτή", αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.
         Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή,  Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή... Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωη.  Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού.  Μέσα απ'  αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι - αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτιvή ζωή του ανθρώπου : "Λάζαρε, δεύρο 'εξω!..." Προσταγή απολύτρωσης.  Κάλεσμα στο φώς.  Ακριβώς γι' αυτό το Σάβατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

                                                                                           Alexander Schmemann