. . .  Δεν είσαι μενονωμένος και χωρισμένος από τούς άλλους και τα άλλα.  Δεν κλείνεσαι στη φυλακή του χώρου.  Δεν ασφυκτιάς στην καταδίκη του χρόνου.  Η ζωή σου δεν  είναι ένα ποτήρι νερό πού αν το πιής μένεις το ίδιο διψασμένος όπως πρίν. και άν δεν το πιής θα σαπίση μπροστά στα μάτια σου.  Δέν είσαι ένα τμήμα μηχανικό ενός απέραντου σύμπατος, ούτε άτομο μέσα σε ανώνυμο πλήθος.  Ο Αρχηγός της ζωής σύντριψε τα κλείθρα του μηχανικώς υπάρχειν.
       Είσαι οργανικό μέλος ενός θεανθρώπινου μυστηρίου.  Έχεις μιά διακονία συγκεκριμένη, μικρή, ελάχιστη, που σε κάνει κοινωνό του όλου.  Μέσα στο είναι, το χαρακτήρα σου, ανακεφαλαιώνεται και ενεργείται το μυστήριο της ζωής.  Είσαι εικόνα του Θεού.  Δεν αξίζεις γι' αυτό που έχεις, αλλά γι' αυτό που είσαι.  Και είσαι αδελφός του Υιού.  Έτσι, όλοι μπαίνομε στο πανηγύρι των πρωτοτόκων.
       Γνωρίζεις τον επι πάντων Θεό στην ίδια την υφή του προσώπου σου, στη διάρθρωση του είναι σου.  Τον βλέπεις να εμπεριπατή.  Και διακρίνεις τα ίχνη  Του μέσα στην ακόρεστη δίψα σου για ζωή και την αγάπη σου.  Ο  αγώνας να τον φτάσης, είναι η ίδια η όραση του προσώπο Του.  Είναι η στοιχείωση του είναι σου.

                                                                      (Αρχιμ. Βασίλειος, "Εισοδικόν" εκδ.1987, σ. 116)